Een beetje vreemd...

In de MaasposT van vorige week werd er reeds melding van gemaakt. Koopmans gaat een column "doen".

Natuurlijk moet dan de eerste een beetje als introductie worden gezien en dat valt om de drommel nog niet mee. Natuurlijk, een column, in de stijl zoals beschreven, is geen enkel probleem. Maar dit is toch even anders. Op het geplaatste artikel in de MaasposT van 18 september zijn wat reacties los gekomen. Met name de heer Karreman, zonder s, voelde zich gevleid door zijn naamvermelding, naast die van Reve, geen dank. Ook van personeel en leerlingen van het Einstein Lyceum in hoogvliet kwamen er positieve reacties, hiervoor dank. 
Een column in de krant krijgen is toch nog een hoop werk. Nee, niet het schrijven, maar de rest! Uiteraard moet je de redactie bezoeken, ook geen probleem. Om echter daar te komen, moest ik als ras automobilist met het openbaar vervoer. Want ik zat net even zonder auto. 
Nu waren mijn cijfers voor algebra vroeger op school niet echt slecht, maar om met die strippen kaart te werken moet je toch minstens een keer het spoorweg museum hebben bezocht. Mijn huisgenoten hadden me een kreukelig stukje drukwerk gegeven waarop vakjes waren gemaakt. De bedoeling was, zo vertelden zij, dat je het vodje dubbel gevouwen in een gleufje van een stempel automaat moest proppen. 
Leuk bedacht. Alleen, waar vouw ik de zaak nou om? Jaren geleden ging ik op een kinderkaartje van 8 cent met tramlijn 3 vanaf de Groenezoom in Rotterdam, naar de diergaarde in Blijdorp. Met deze kennis nog vers in het geheugen dacht ik, dan zal 1 strip ook wel voldoende zijn voor 2 Metro haltes. Maar nee hoor, nadat ik ongeveer 10 minuten de vele aanwezige borden in de hal van Metrostation Hoogvliet had bestudeerd, kwam ik tot de ontdekking dat je maar liefst 3 strippen moest afstempelen! 
Nou ben ik niet zo snel uit het veld geslagen dus, ik stempelde netjes af. Natuurlijk, de Metrotrein die ik had moeten hebben was reeds vertrokken, zonder mij! Gelukkig kun je op het perron bankjes vinden waarop, als je tenminste niet je zondagse pak aan hebt, kunt gaan zitten wachten. Heerlijk, die snerpende wind in je gezicht. 
Nadat ik nog een moeder met kinderwagen de trap naar het perron op had geholpen, de roltrap stond stil, kwam eindelijk het begeerde rijtuig voor rijden. Tijdens de rit, die slechts luttele minuten duurde, zag een stem uit een luidsprekertje nog kans te vertellen dat er een "zonegrens" kwam. Ik heb nergens wachthuisjes of slagbomen gezien, dus ik heb mijn paspoort maar in mijn zak gehouden. 
Maar uiteindelijk ben ik toch nog, na een stukje lopen, op de redactie gekomen. Na de bespreking en een kop koffie, zonder suiker, kon ik de reis in omgekeerde volgorde voortzetten. 
De hele onderneming heeft me een uur reistijd en 8 gulden gekost. Bovendien nog een halve liter hoestdrank omdat ik een kou op het perron had opgelopen. Heerlijk dat openbare vervoer! En ook zo lekker goedkoop, slechts 8 gulden voor 3 haltes. 
Je mag natuurlijk niet naar vroeger kijken, een enkeltje koste toen een kwartje, maar soms denk ik er het mijne van. Toch blijft het openbaar vervoer een geweldige uitkomst voor mensen die goed ter been zijn, gezond zijn, geen bagage bij zich hebben, niet met een kinderwagen lopen te zeulen, genoeg geld hebben en optimist blijven onder alle omstandigheden. Ik ga maar weer sparen voor een auto!

Jan.