Was ik vroeger ook zo?

Kleinkinderen...

Als kind ben je opgegroeid met de gedachte, opa's zijn oud en al bijna dood. Ze wonen vaak in oude smakeloos ingerichte huizen. De meesten zijn opgeborgen in speciaal daarvoor gebouwde betonnen blokken. Deze gebouwen zijn voorzien van allerhande gemakken. Als Opa kun je daar biljarten of klaverjassen. Oma's zijn bijna allemaal lid van de borduur vereniging. Het komt dan ook hard aan als een van je kinderen komt vertellen dat ze zwanger is.
Help! Dan wordt ik dus Opa! Persoonlijk heb ik geen enkele invloed gehad op de conceptie, dus mijn schuld is het niet. Er is ook geen enkel overleg geweest! Dus tegen wil en dank krijg je een titel opgeplakt.
Bij de status van "Opa" hoort eveneens de twijfelachtige eer om met Oma naar bed te mogen, klaar ben je er mee. Zou het daar bij blijven, dan is er nog te leven. De eerste tijd dat het mormel machteloos in de wieg ligt is het nog vol te houden. Gaat het brullen dan kun je altijd nog tegen Oma zeggen dat je snel naar huis moet, want je bent het gas vergeten uit te doen, dat gebeurt bij "oude" mensen wel meer. Is de luier vies, jou raakt het niet. Het gaat tijdens deze jank, pies, kots en poep periode best nog wel aardig. Maar aan alle mooie dingen komt een eind. Op een gegeven moment gaat "het" lopen! En wat nog het meest fantastisch is, ze komen vaak bij je op bezoek! Dat betekend toch wel een verstoring van je kabbelende bestaan. Met Opoe had je, je huis en tuin naar goed dunken ingericht. Maar met dat inmiddels lopende nazaadje, gaan bepaalde vliegers niet meer op.
Zo hebben we de vijver moeten voorzien van een soort Berlijnse muur. Sleutels van kasten en deuren zijn niet meer te vinden omdat we die op moeten bergen. De honden en katten hebben we op een cursus zelfverdediging moeten doen. Verder gaat het wel goed. Natuurlijk, er blijven nog wat kleine probleempjes. Limonade smeert zo lekker uit op een pas schoongemaakte tafel. Koekjes kruimelen zo zalig, vooral na het stofzuigen!
De "natuurlijke" vervanging van het serviesgoed, gaat beduidend sneller. De honden krijgen ook veel meer tussendoortjes, koekjes, snoepjes en lolliestokjes. De krant ziet en na een "kleinkindbehandeling" ook totaal anders uit, maar ach wie let daar op? Toch heeft het allemaal wel wat. Alleen, waarom heb ik steeds het gevoel dat het jong me als een oude zak beschouwd? Maar ik wil ook weer niet te somber overkomen, we hebben nog veel meer kinderen. Het is dus te verwachten dat ik opa wordt van nog een heel koor. Omdat er nog geen spoedopleidingen zijn voor grootouders, hoop ik dat onze kinderen wat meer rekening met ons houden.
Ze zouden eens wat meer uit moeten gaan, ze zijn dan te moe om aan andere "dingen" te denken. Papaja moet net als de "pil" in het ziekenfondspakket. Toch moet ik vaak aan mijn eigen jeugd denken, was ik ook zo? Zou het misschien mijn straf zijn? Opa's zijn niet oud, oma's wel! Ik zal er mee moeten leven, het is erg. Maar toch zou ik niet anders willen. Kleinkinderen hebben ook wel iets positiefs: Ze gaan altijd weer naar huis. Gelukkig komen ze ook snel weer op visite. En dat is maar goed ook, want ik vindt opa zijn eigenlijk best een eer!

Jan.