Wat kan ik voor u doen?

Heerlijk, zo'n kaartenbak.

Heeft u een ogenblikje? Deze vraag, en je krijgt amper gelegenheid om ja of nee te zeggen, hoor je steeds vaker door de telefoon. We leven in een tijd waar de computer een hoop functies van mensen overneemt. De computers hebben veel dingen sneller gemaakt. Toch weet ik zeker dat je vijftig jaar geleden sneller werd geholpen door een kantoorpikkie met een eikenhouten kaartenbak dan tegenwoordig door een team van 'hoger' opgeleiden achter een supersonische Pentium 500 personal computer, al of niet voorzien van multimedia technieken. 
Men wil teveel. Als je bij een gemiddeld bedrijf inlichtingen wilt over een bepaald product of bestelling die je hebt gedaan, neem in vredesnaam een snipperdag! Als je geluk hebt, en dat heb je meestal niet, wordt er nadat je het toch al moeilijke nummer hebt ingetikt opgenomen met 'heeft u even en ogenblikje?', waarna er een jengelende cassette recorder wanklanken uitstoot die de ontlasting bij je in werking stelt. Nadat er zo ongeveer om de twee minuten nog even gevraagd wordt of je nog wat geduld hebt, en dat heb je natuurlijk niet, ben je aan de beurt, en dat al na tien minuten en zes PTT tikken op je nota. Vervolgens begin je aan de 'zoetgevooisde' vrouwelijke computer stem, aan de andere kant van de lijn, je probleem uit te leggen. Oh, maar dan moet ik u even met een andere afdeling doorverbinden. Uit je dak! en nog eens uit je dak. 
Eindelijk, een donkere mannenstem vraagt je rustig en met een bijna menselijk klinkende stem, 'wat kan ik voor u doen?'. Net op het moment dat je het vertrouwen in het mensdom aan het hervinden bent deelt de warme stem in koele klanken mede? dan moet u even een ander nummer draaien want deze afdeling gaat niet over uw probleem. Nadat je diverse kalmeringsmiddelen van je huisgenoten hebt toegediend gekregen, pak je toch weer de telefoon. Met moeite ontdek je in het briefhoofd, van de firma waar je heen wilt bellen, tussen de Fax en E-mail nummers op de valreep nog de getallenreeks die je zocht. Na twintig minuten en twaalf tikken op de nota, krijg je eindelijk iemand die je kan helpen! Wat is uw postcode? Wat is uw huisnummer? heeft u ook een naam? Gelukkig kunnen de meeste mensen deze laatste vraag nog spontaan beantwoorden, maar hoelang nog? 
Nu ben ik nog gewoon Jan en nog wat, straks ben ik meneer 3194 ND gevolgd door het huisnummer. Nadat ik al mijn nummers en andere tierelantijnen had doorgegeven, hoorde ik iemand driftig op een toetsenbord rammen. Verbazend, zo'n computer is toch wel een wonder zeg, of niet? Heeft u nog even een momentje, vraagt de stem aan de andere zijde, de computer doet een beetje vreemd. Nadat de dame ondertussen de hele Intel fabriek in werking had gesteld kreeg ik te horen dat mijn bestelling nog even niet was uitgevoerd omdat ze een computerstoring hadden gehad. Belt u over een paar dagen nog eens terug, mogelijk weten we dan meer. Hevig hyperventilerend smeet ik de telefoon op de haak en begreep toen waarom computers op bedrijven zo vaak kapot waren, ik zou me als computer ook niet lekker voelen tussen al die driedubbel overgehaalde sufgestudeerde tikorgels. 
Geef mij die eikenhouten kaartenbak maar weer, toen was ik nog gewoon een mens, en dat kantoor pikkie trouwens ook.