Ben ik daarom een ouwe knar?

Eens, heel lang geleden scheurde ik nog op een rood autopedje door ons dorpje in de kop van Overijssel. Ik mocht niet te snel van mijn vader, je sjeest voor je het weet de grens over naar Friesland! Het autopedje heb ik nu niet meer, want ik mag, als ik zaterdag vijftig jaar wordt, van de kinderen niet meer steppen. Veel te gevaarlijk op jou leeftijd, zeggen ze. En dat moet je dan nog vieren ook! Eigenlijk doe je dat niet zelf maar wordt het opgedrongen door je kinderen en familie leden met een overdosis leedvermaak. Ze schijnen er een mateloos genoegen aan te beleven om je als oude sok de meest wanstaltige spreuken en lappen poppen toe te werpen. Zelf zou je deze mijlpaal het liefst zo zachtjes mogelijk voorbij gaan. Het was al een hele opgave te moeten accepteren dat er van die kleine mormels rondlopen die je opa noemen, en nou krijg je dit weer!
Persoonlijk bezit ik nog de wellust en interesse 's van een knaap van achttien, maar je omgeving vindt dat je op die leeftijd speculaas moet eten en dikke wollen truien moet dragen. Met mijn geoefende oren, ze doen het per slot van rekening al vijftig jaar goed, hoor ik zacht gefluister tussen de kinderen en mijn echtgenote, dit betekent niet veel goeds. Het zal me niets verbazen als er straks zo'n oubollige, met stro gevulde imitatie Abraham in mijn tuintje staat! Wat moeten de buren wel niet denken? O.k, ik heb een buikie, loop wat minder snel en hijg wat harder na de huwelijkse plichten, maar ben ik daarom zomaar een ouwe knar? Mijn haar heb ik nog allemaal! Ik heb steeds getracht jong en modern over te komen. Ik draai de laatste nummers van The Beatles op de modernste lichtgewicht platenspeler, ik fluit nog naar jonge...honden en geef grof geld aan "Jantje beton". Ik heb veel begrip voor de moderne "house" muziek en de daarbij behorende XTC party's. Kinderen willen nou eenmaal graag ver weg zijn van oude knarren zoals ik. Toen ik zo oud was lagen we uiteindelijk ook met een joint, "Give Peace A Chance", te lallen tussen de flower power jurkjes.
Op een witte fiets trachtte je de gevestigde orde te verstoren door keihard PEACE te roepen in de slapende straten. Ook wij vonden mensen van vijftig maar ouwe chagrijnige dwazen. Als Provo had je de toekomst in een vaste greep. Wij gaan het beter doen, wij willen vrede! Al die Provo's van toen zijn de buikie's van nu. Ze zitten, net als ik, met een kleinkind op schoot te vertellen van de tijd dat opa nog op de barricaden klom voor de vrede of om Veronica aan land te krijgen.
Ik heb dan ook niet het gevoel dat ik oud ben, nee, ik ga gewoon opnieuw beginnen. Zonder al die Abrahammen zouden de huidige muziekmakers geen noot kunnen uitbrengen want alle house en gabbergeluiden zijn "covers" van onze mooie Flower Power composities!
Dus wat is oud? Op den duur wordt iedereen vijftig, tenminste als ze stoppen met de heroïne, XTC, paddo's en al die andere rotzooi waar je steeds zieker van wordt. Gut, wat klinkt dat ouderwets zeg. Maar ik mag het zeggen want ik ben bijna vijftig en dus een ouwe knar die je niet serieus kunt nemen. Blijft de vrees natuurlijk bestaan; gaan ze nu wel of niet wat aan mijn verjaardag doen? Doen ze het wel, dan ben ik "boos". Maar doen ze het niet dan ben ik teleur gesteld.