Romantische worst verleden tijd

Ooit kon je aan de deur bij de melkboer een pannetje melk kopen. Deze melkboer zat later als kleine zelfstandige op een "rijdende winkel". Er is geen toekomst meer voor eerlijke en verse waar. Melk zit in vierkante pakken, margarine in ronde plastic kuipjes en de kaas, vleeswaar en gemalen koffie zit in hermetisch afgesloten vacuüm getrokken verpakkingen. Je hebt haast en je wilt een wolkje melk in de koffie, potdikke, je moet een nieuw pakje koffiemelk open maken! Schaar? Niet te vinden, dan maar met de nagels de stippellijn doorscheuren. Het wordt een drama. De melk beland voor een groot deel op het aanrecht en de rest zit in je rechteroog en onder je linker oksel.
Dit is slechts een voorbeeld van de huidige verpakkingsellende, maar het kan nog veel erger! Heeft u wel eens geprobeerd een pakje vacuüm verpakte boterhamworst open te krijgen? In het linker bovenhoekje staat keurig vermeld dat je rechtsonder de flapjes uit elkaar moet trekken. Regelmatig heb ik een pakje waarvan de flapjes zich niet willen laten scheiden. Totaal gestrest smijt ik het pakje dan weer terug in de koelkast en pak de pindakaas.
Laatst, kregen mijn vrouw en ik op zaterdag avond een romantische bui, kaarsje aan, kinderen weg, gordijnen dicht en drankje op tafel. Wat wil je nog meer? Een worst, zo'n heerlijke gekookte worst. En toast met lekkere kipkerrie salade!
Hij zag er prima uit, die gekookte worst, mooi rond en vooral goed verpakt in stevig plastic. Ik had haast, want voor je het weet is die romantische bui weer over, dus probeerde ik zo snel mogelijk de begeerde lekkernij uit te pakken. Met geen mogelijkheid kreeg ik de plastic verpakking open! Veel getrek en geruk mochten niet baten. Schat zal ik het eens proberen, sprak mijn toen nog romantische echtgenote. Dat zal toch niet, dacht ik en gaf een extra ferme ruk aan de verpakking. Zonder waarschuwing schoot de glibberige en smakelijke met zorg samengestelde worst de kamer door en belande vlak voor de hondenmand op ons pas opgepoetste tapijt. Eerst ging bij onze Foundlander het linker oog open en staarde vervolgens met het rechter in onze richting. Hij moet gedacht hebben dat we hem eens extra wilden verwennen want binnen vijf seconden was er geen spoor meer te vinden van onze hoop op een zwoele avond. Met het laatste restje hoop en ingehouden woede hebben we toen nog getracht de kipkerrie open te krijgen, maar toen ook de toastjes alleen in gebroken toestand uit de verpakking konden worden gehaald, was het totaal afgelopen met de romantiek!
Waar is in vredesnaam dat kleine kruideniertje gebleven dat losse suiker en versgesneden kaas, van het mes, verkocht? Een derde van de huwelijken mislukt tegenwoordig. Ik weet waarom: De worst is onbereikbaar en de salade wil niet open!