Doe er maar en balletje bij

Of het nou van de borden Brinta is gekomen of van de andere goede zorgen van mijn lieve oude moeder, ik weet het niet. Ik heb een buikie! Jaren geleden ging ik nog als een magere lange slungel door het leven. Maar ooit verscheen er een uitstulping ter hoogte van mijn navel, grote goedheid, ik krijg een buik, constateerde ik toen. Enige tijd geleden, besloten mijn buurman en ik, zijn buik was twee maal groter dan de mijne, ons op te geven bij een club die je moest helpen afvallen. We hadden al de grootste moeite gehad om te accepteren dat we te dik waren, dus deze stap was voor ons bijzonder gewichtig. 
Om de stemming gelijk goed door te zetten, gingen we op de fiets naar het buurthuis, want daar was de 'buikenclub' ondergebracht. Opvallend traag, je moet de dingen goed overdenken, deden we onze rijwielen op slot. Nadat we even knobbelden over de vraag wie het eerst naar binnen moest, betrad ik de zaal, schuchter gevolgd door mijn buur. 
Alle aanwezigen staarden ons wezenloos aan, eerst dachten we dat het kwam omdat we, stom genoeg, iets aan de late kant waren, maar niets was minder waar! 
We waren gewoon de enige mannen! Daar ben je mooi lekker mee, fluisterde mijn buurman veel te hard in mijn oor. Welkom, welkom, klonk het enthousiast uit de mond van een veel te magere cursusleidster. Nog voor we plaats konden nemen waren we al een stuk lichter, vijftig gulden, om precies te zijn.
We kregen voor dat geld wel een heleboel folders en recepten. Ook moesten we op een, volgens mij kapotte, weegschaal gaan staan, die dunne spriet riep dan je gewicht heel hard door de zaal. Nadat je zo een uur de ene verschutting na de andere had doorstaan, mocht je eindelijk weer gaan. Omdat mijn buurman, en ik ook een beetje, trek hadden gekregen in een kop koffie, besloten we alvorens de reis naar huis te maken, in het clubhuis een bakkie te doen. Ach, doe er maar een balletje bij, riep m'n buur de ober na.
Nadat we beide hadden genoten van de halve menukaart, trokken we huiswaarts. Onderweg bespraken we onze eerste ervaring. Gaan we de volgende keer weer? Als je regelmatig komt heeft het echt resultaat, volgens dat anorexia vrouwtje. We zijn nog een paar maal gegaan. Maar je moet je aan het afslank schema houden. Als je avondmaaltijd op een brievenweger moet worden afgewogen en je bij de groenteboer producten moet gaan kopen die hij speciaal voor je moet importeren, is de lol er gauw af.
Een half ei, vijftig gram mager rundvlees, drie eetlepels kwark en een halve aardappel, daar moesten we de winter mee door! Nee, het is niets geworden, ik eet weer gewoon en de buurman, ik weet het niet, ik ben maar verhuist, hij ook trouwens, naar een gebied met veel dikke buiken. Toch zou ik graag van dat buikie af willen, misschien is fitness wat voor mij? Hoewel, daar komen natuurlijk weer vrouwen die meer spierballen op hun armen hebben dan ik op mijn buik. Minder eten? Ik eet al bijna niets, ik drink geen bier, ga nooit naar Mac Kots en doe veel aan sport (op de pc). Soms verlang ik nog wel eens naar de tijd dat mijn moeder met die grote borden Brinta liep te zeulen, ik werd niet dik, maakte me geen zorgen en ik had die buurman toen ook nog niet.

Jan