Daar gaat ze.....

Het is voor iedereen even wennen. Er gaat er weer een op zichzelf. Dit laatste woord suggereert een bepaalde zelfstandigheid, ja, ja. Heb je als vader je best gedaan om, binnen de mogelijkheden die je had, je dochter klaar te stomen voor de grote boze wereld, krijg je dit. Pa, kun jij behangen? Pa, hoe moet je witten? Pa, kun je helpen met de plinten? Pa, wil jij de lampen ophangen? Pa, kun jij dit of dat? Gek wordt je ervan. Gelukkig is gedeelde smart, halve smart en helpt ook de pa van haar partner hard mee.
Toch heb ik regelmatig met een plastic tasje van een groot winkelbedrijf, gevuld met zagen, boren en ander gereedschap, mijn leven moeten wagen op gammele laddertjes en wankele stoelen. Het behangen heb ik ternauwernood kunnen uitbesteden aan mijn echtgenote, die beweerde dat beter te kunnen dan ik. Dat geef ik graag toe. Het behang, natuurlijk kwamen we een rol tekort, heeft uitermate gewaagde kleuren, Frank Govers zou er trots op zijn geweest. Tussen het behangen door werd er een eetpauze ingelast. In schoenmakerszit en met je kont op plakselresten, kregen we een vier gangen diner, patat, kroket, kaassoufflé en een slaatje. Koffie in een leeg verfblik maakte de zaak rond. Mijn dochter, in het dagelijkse leven loopt ze met demente bejaarden te zeulen, wist niet eens hoeveel schepjes koffie er in de pot moeten. En dat is nota bene mijn dochter! Het gevolg was dat mijn schoonzoon bij de drogist van die vierkante tabletjes moest gaan halen, om mijn toch al zwakke maag weer tot rust te krijgen.
De wijze waarop mijn dochter met een plamuurmes het oude behang van de muren probeerde te krijgen, heeft me een spontane aanval van hyperventilatie bezorgd. Nadat ik een nucleaire ramp in de badkamer had voorkomen, ze goot bleekwater bij een ander eng reinigingsmiddel, konden we ons met de plinten bezig houden. Die waren mijn schoonzoon en ik gaan halen bij een bouwmarkt. Ze waren vier meter lang, de auto niet. Met wat kunstgrepen en een gedemonteerde autoradio, bleek het mogelijk, als ik in de kofferbak ging liggen, ze toch te vervoeren. Naar mijn gevoel hebben we toen enkele regels uit het verkeersreglement ernstig overtreden. Toch zijn de latten op de muur gekomen. De vloerbedekking is gelegd door professionals, gelukkig maar. Straks komen de meubels, ze worden als pakket aangeleverd. Dat wordt weer sleutelen. Toch ben ik ook wel een beetje blij dat ik ze heb kunnen helpen. Als kinderen 'zelfstandig' worden hebben ze nou eenmaal veel 'professionele' hulp nodig! Het zal allemaal best mooi worden. Binnenkort 'trekken' ze er in. Ik hoop dat ze er met veel plezier zullen wonen. Mijn schoonzoon heeft gelukkig veel verstand van eten koken en stofzuigen zodat ze de taken in ieder geval kunnen verdelen, dan wordt de koffie misschien ook weer goed. Ik wens ze heel veel succes, maar ik hoop dat ze volgend jaar niet gaan verhuizen omdat ze een kinderkamer tekort komen, want ik word tenslotte ook een dagje ouder.