Angst, zweet en spanning

De hellepoort gaat open! 

Het gaat weer komen! In de komende tijd moeten vaders en moeders er weer aan geloven. We gaan weer naar een pretpark! Ze zeuren al een half jaar aan je hoofd, wanneer gaan we weer eens? Regelmatig zijn wij als "moderne" ouders met gevaar voor eigen leven naar zo'n park geweest. Reeds bij aankomst komt de eerste kwelling. 
Je staat in een rij, alsof het allemaal niets kost, te wachten tot je aan de beurt bent om je halve maandsalaris aan een lokettist te geven in ruil voor een toegangsbewijs. Dat je tijdens het wachten reeds de kwartjes in je zak zoekt voor de toiletjuffrouw, zal de man of vrouw achter het loket een worst zijn. Eenmaal binnen het hek gekomen is je anders toch hechte familie geheel uiteen gevallen. Een paar hangen in een boom en in een van de roeiboten zit de jongste. De rest heeft zich inmiddels aangesloten in de rij van wachtenden bij een wildwaterbaan. 
Terwijl wij bij de ingang nog de meegebrachte broodjes en flessen limonade trachten op te bergen onder de gehuurde rolstoel van opoe die ook mee mocht, zijn de bengels al moe van de leut en de lol! Krijg je een opwelling om ook eens in een van die "te gekke" dingen te gaan, krijg je een kater van de ellenlange rij andere zelfkastijders. Maar toch kom je ooit vooraan te staan. Met een wat nerveuze blik in je ogen stap je in een vrolijk gekleurd karretje, niet laten merken dat je peuken sch..... Een ijzeren stang zorgt er voor dat ontsnappen niet meer mogelijk is! 
Met een schok vertrek je van het vertrouwde gebied, op weg naar de poort des duivels. Nadat je dertig meter via een smal railsje omhoog bent gebracht, laat iedereen je in de steek. Je dondert met een ontzagwekkende snelheid in de diepte, alsof je wasgoed bent, wordt je twee maal in de rondte geslingerd en vervolgens ga je als een kurkentrekker weer richting uitstapplaats. Twintig seconden angst, zweet en spanning, dat is de beloning voor drie kwartier wachten in een rij met kakelende kinderen. En dit was alleen nog maar een achtbaan! Ze hebben daar nog veel meer kwellingen. Wat er nou zo leuk is aan het lopen in een natte broek, na het bezoek aan een water attractie, ik weet het niet maar de kinderen kennelijk wel. 
Na het nuttigen van een hapje bij een kraampje, weer een week salaris, spoten de kinderen weer naar het een of andere middeleeuws marteltuig. Uiteindelijk zijn wij, de bezadigde ouders, maar naar het bij het park aanwezige sprookjesbos gegaan. Hans en Grietje, Sneeuwwitje, Holle Bolle Gijs, dat is pas heftig! Via de spookgrot, ik zag daar mijn schoonmoeder nog, zijn we uiteindelijk maar naar de uitgang gestrompeld. 
Onderweg naar huis keek ik glimlachend in de binnenspiegel van onze gehuurde bus, achterin lag de "turbo" jeugd, te ronken in hun slaap. De volgende dag begonnen we weer met het sparen van de zegeltjes op de melkpakken, dan krijg je korting, want we willen nog een keer! Ik verheug me er nu al weer op, lekker sjokken in een rij, nat worden zonder schaamte en platzak thuisgekomen als een meelbaal in slaap vallen, wat een pret!