Wilt u ook een stukkie koe?

Bijna had u het zonder mij moeten stellen. Onlangs werd ik uitgenodigd om te komen barbecuen, want dat is zo gezellig. De laatste paar weken van deze zomer zijn toch nog redelijk gezegend met zon, hitte en droogte, dus leek het me een welkome aanvulling op de zomerse ontberingen. Met een brandwerend kostuum en hittebestendige schoenen toog ik met mijn echtgenote, die gekleed was in een asbest rokkie en een roestvrij stalen hesje, naar de de plaats des onheil. 
De heer des huizes had flink uitgepakt, hele stapels dooie kippen en varkens alsmede gefileerde koeien lagen opgestapeld op een Oudhollands tafeltje. De van gietijzer vervaardigde barbecue stond reeds in vuur en vlam dankzij de gitzwarte eierkolen, ik wist niet eens dat die nog bestonden! Nadat we plaats hadden genomen op een diep in het gras van de tuin wegzakkende stoel, kon het feest beginnen. De vele aanwezigen, bij zo'n festijn moet je nu eenmaal de hele buurt uitnodigen, zaten druk te kakelden over de inrichting van de tuin, de vijver en of je nu wel of niet zelf Nederwiet mag verbouwen op je stukkie grond. 
Wie wil er kip? Op die vraag van de meester kok staken velen hun hand spontaan op. Zelf heb ik vriendelijk bedankt want ooit heb ik met een driedubbele voedselvergiftiging, door een stukkie kip, de feestdagen in het ziekenhuis moeten doorbrengen. Toen de chef aanbood de koeien op het rooster te gooien heb ik uit beleefdheid maar gezegd dat ik dat wel lekker vind. Met wat geweld en een vlijmscherp mes heb ik uiteindelijk toch nog een paar onderdelen van de overleden graseter kunnen nuttigen. 
Halverwege de avond moest het vuur weer worden opgestookt. De opper pyromaan pakte daartoe een fles met licht ontvlambare vloeistof en spoot de halve inhoud over de smeulende kolen. Wat er toen gebeurde zal ik u maar niet tot in de details vertellen, maar toen de brandweer weer was vertrokken konden we in ieder geval nog tot laat in de avond verder gaan met het eten van in allerijl aangekochte pizza's die in de magnetron werden warm gemaakt. Natuurlijk hebben we de gastheer aan het einde van deze sessie nog geholpen met het opruimen van de troep. Ik heb me samen met een buurman bezig gehouden met het ontschuimen van de barbecue en de anderen hebben het verschroeide gras wegge harkt. 
Toen we laat in de nacht thuis kwamen hebben mijn vrouw en ik nog een lekkere salami soldaat gemaakt en deze weggespoeld met een tof wijntje. Nee, we vergeten deze ?heerlijke? avond nooit meer! Maar ik blijf me afvragen waarom wij mensen steeds maar weer terug willen naar deze primitieve manier van eten klaarmaken, we hebben nota bene een keuken vol met apparatuur en prachtige koekenpannen met een laagje tefal om het aankoeken te voorkomen! Maar ik heb nu wel geleerd dat barbecuen een sociale gebeurtenis is, want ik heb nog nooit met zoveel mensen samen een brand geblust. En ook ben ik nog nooit met tien man naar het ziekenhuis geweest om op bezoek te gaan bij twee buren die wat last hadden gekregen van wat kleine bacteriën die in een van de koeielijken heeft gezeten. 
Moraal van dit verhaal: Doe gewoon en pak de magnetron!