Nieuwe rage: boeken kaften

Zo, dat zit er weer op! Het is weer helemaal voorbij, de scholen zijn weer begonnen, de vakanties hebben weer plaats gemaakt voor keihard studeren en een beetje spijbelen. Als ouders hebben we de laatste tijd heel wat moeten lijden onder de druk van kinderen die niet wisten wat ze moesten doen. 'Ik verveel me zo', was een kreet die je dagelijks kon horen wanneer er weer een van de kinderen niet in staat was zichzelf te vermaken.
Dagenlang heb ik moeten wachten met het schrijven van mijn epistels omdat er weer een kind zonodig op mijn computer de wereld vrede moest bedreigen met een of ander agressief schietspel, waarin atoombommen en napalm de gewoonste zaak van de wereld waren. De videotheek kent ons inmiddels persoonlijk en de verkoopster kan ons zo uit het hoofd vertellen welke films de kinderen al hebben gezien. Van vissen of gewoon een eindje fietsen hebben ze nog nooit gehoord.
De eerste twee weken ging het nog wel, een keertje 'stadten' een avondje op visite of een keertje biljarten was toen nog voldoende om ze even bezig te houden. Maar na een aantal weken was de koek op! Die zomer vakanties zijn toch ook veel te lang? Ook heeft ons gezin gewankeld op de bekende hoeksteen van de samenleving toen de kinderen met het verzoek kwamen te helpen met boeken kaften. Kaften? Bestaat die techniek nu nog steeds, hoor ik de ouderen onder u zeggen, ja, ondanks alle verfijnde technieken op het gebied van plastificeren moeten de kindertjes hun 'studiepillen' nog gewoon ouderwets omkleden met kastpapier.
Omdat het toch nog een hele kunst is om zulks werk goed te doen, besloot mijn echtgenote dit karwei maar op zich te nemen, maar omdat ik van mening ben dat mijn methode veel beter is hadden we al snel een ernstig meningsverschil. Onze oudere kinderen, 'uitgestudeerd' dus, mengden zich ook in de discussie en voor we er erg in hadden was ons gezin rijp voor therapie bij Catherina Keil. Maar gelukkig is het dankzij bemiddeling van mijn oude moeder, ze belde toevallig net WEER eens, toch nog goed gekomen. De boeken zijn weer netjes, de passers en schriften zitten naast de Casio keurig in de vetlederen aktetas, nu moet ik alleen nog het schoolgeld en het boekenfonds betalen en dan kunnen de kinderen naar hartelust naar zo’n droogkloot van een onderwijzer gaan zitten staren. Als ze een onvoldoende halen op het eindrapport volgend jaar, gaan ze de hele vakantie werken voor hun studiegeld, want ik ben niet gek meer! Ruzie om kast papier, ik lijk wel gek!
Albert Einstein zei ooit; 'de mensheid heeft hier iets in handen waarvan men de gevolgen niet kan overzien'. Ik weet zeker dat hij daar kaftpapier mee bedoelde, of was het nou een computer spelletje?

Jan