Ik ben niet de leukste thuis

We hebben er nog alle tijd voor, Linda komt in het nieuwe seizoen weer met een nieuwe aflevering van 'De leukste thuis'. Al jaren probeer ik tussen alle beelden die ik met de camera heb gemaakt iets te ontdekken dat leuk genoeg is om aan Nederland te laten zien. Maar op mijn 'filmpjes' kom je slechts kleinkinderen en honden tegen die normaal de gekste dingen doen, maar in het zicht van een camera plotseling heel degelijk en voorbeeldig zijn. 
Ik word er helemaal treurig van. Laatst stond mijn buurman boven zijn hoofd een hangplant water te geven. De bloempot stroomde als een flinke waterval over en buur kreeg hierdoor een hoofd bezaaid met modder en andere smurrie, maar geen camera, die lag nog gewoon ongeladen in het kastje. Mijn echtgenote staat tegenwoordig als een eigen huis en tuin specialist blommetjes en ander kruipspul in de aarde van de achtertuin te proppen. Regelmatig staat ze gebogen bij de vijver onkruid uit te rukken, zou ze een centimeter naar achteren gaan had ik het shot van de eeuw, maar nee hoor! 
Laatst maakte een van onze honden nog een driedubbele salto achterwaarts over de tweezitter en belande met zijn snuit klemvast tussen de spijltjes van het wijnrek. Gefilmd? Nee, de camera lag te roesten. Toch filmen we in de regel alles wat maar beweegt of stilstaat. Zo kun je in onze huisbioscoop rustig drie kwartier achter elkaar kijken naar het ijsberen van de ijsberen in Blijdorp. Ook opnamen van de zeer dikke buik van onze zwangere dochter kun je zeker een uur lang bestuderen onder het motto, bewoog het kind nu wel of niet? (met dat bewegen is overigens alles na zijn geboorte dik in orde gekomen, oef...) 
Als straks de glazenwasser onze ramen komt lappen dan zet ik mijn camera, op statief, achterin de tuin. Onze terras tegels zijn namelijk spekglad en zo’n ladder kan zo maar wegglibberen! Geloof me, als dat gebeurd piest Linda in haar broek van het lachen. Natuurlijk zullen we de glazenwasser wel eerst netjes naar het ziekenhuis begeleiden. 
We hadden onlangs een zeer zwaar uitgevallen kennis op visite, de kinderen hadden ‘per ongeluk’ de zwakste stoel aan haar toebedeeld, fout! Het kreng, de stoel dus, bleef heel en Linda moet het weer zonder mijn realitie opnamen doen! 
Toen er laatst rook uit de wasmachine kwam gloorde er wat hoop, verschroeide onderbroeken en half verkoolde kussenslopen zouden het prima doen op de vaderlandse buis, weer mis, alles was nog heel en we konden de verzekering weer afbellen. Mijn schoonzoon ging luxaflex ophangen in een van de slaapkamers, prachtig gezicht toen het zooitje naar beneden pletterde en onze gewaardeerde ‘aangetrouwde’ met zijn hoofd door de lamellen pronkte, alleen, jammer dat we de camera net even hadden uitgeleend. Onze kleinzoon, die van die dikke buik, kwam laatst apetrots aangelopen met een grote plasticzak vol met vijvervissen, kijk opa, riep hij, sissen vool de watel! Jammer, niet opgenomen, maar gelukkig hebben we het allemaal wel in het echt gezien, en dat is waardevoller dan een handdruk van Linda.  

Jan