Oude jassen doen het beter

Door omstandigheden kreeg ik laatst de twijfelachtige eer eens een symposium bij te wonen. Nadat ik eerst even de betekenis van dit prachtig klinkend woord op had gezocht, in de dunne Prisma, wist ik dat ik naar een wetenschappelijke conferentie ging. Het was de verwachting dat er zich een aantal prominente, u weet wel, belangrijke, personen zouden bevinden. Dus ik geheel tegen mijn principes, een stropdas, ooit gekregen bij aankoop van tien paar sokken, omgedaan. Als je last hebt van claustrofobieen, dan is zo'n halsversiering beslist af te raden. Mijn zondagse pantalon was nog even snel door mijn partner voorzien van een onberispelijke vouw. Nadat ik ergens in de kast nog een zeemleren giletje had gevonden en aangetrokken, kon mijn bezoek niet meer stuk. Ik stapte kordaat met mijn tot bloedens toe gepoetste schoenen het betreffende gebouw binnen. Even had ik het gevoel, dat de mevrouw die mij te woord stond, wat al te lang naar mij keek. Of het uit vervoering voor mijn prachtige lichaam was of uit medelijden, ik zal het nooit weten. 
Met een enorme stapel brochures, die kreeg je als je naam op een lijstje stond, pareerde ik in de richting van een groep mensen die net als ik ook zo`n stapeltje onder de arm hadden. We kregen koffie, gratis nog wel. Nou moet je als fabrieksarbeider meestal twee kwartjes betalen voor een bakkie pleu..., hier kregen de fraai getooide genodigden, met een gemiddelde dat lag tussen een BMW en een Mercedes, het voor niets. 
Maar aan alle mooie dingen komt een einde, we werden stilaan naar de conferentie ruimte gedirigeerd. Voorin de zaal stond een rij tafels waarachter zich een aantal zeer belangrijke mensen had gezeteld. Als je goed tussen de bloemstukken doorkeek, zag je hoofden, die je normaal alleen in kranten tegenkwam. 
De opening werd gedaan door een wethouder, we kennen hem, die dacht dat we niet konden lezen. Hij bracht een openingsrede die we even tevoren ook op papier hadden gekregen, dus net zo iets als een dominee die de bijbel citeert. Vervolgens werden we verrast door een aantal zeer technische uiteenzettingen, het economische gevolg, van de non-infrastructurele planmakerij van de diverse ministeries, snapt u? 
Gelukkig konden we later op teletekst alles nog eens op ons gemak nalezen. Tijdens de pauze, dat was wel nodig ook, bekneep mij plots een soort angstgevoel toen ik onze gemeentelijke leider ontmoette. Had ik me totaal opgedoft, staat hij daar, in een leren jasje, dat hij volgens mij nog had gekocht tijdens de seksuele revolutie, in de zestiger jaren. Zijn schoenen getuigden van een zeer milieu vriendelijk leven, schoensmeer is uiteindelijk chemisch! Gelukkig konden we na de pauze overgaan tot het onthullen van een plaquette. Toen dat, door een zeer belangrijk man, was gedaan, konden we ons laven aan een zeer informele drinkpartij. 
De moraal van dit verhaal: Om belangrijk te zijn hoef je niet je schoenen te poetsen, en mag je best je stropdas thuis laten, een goede wijndrinker behoeft geen krans, de bierdrinker wel!