Mag het iets meer zijn?

Het klinkt sommigen misschien wat vreemd in de oren, maar ook ik ben ooit jong geweest. Ik was een jaar of dertien toen ik in Rotterdam met mijn fiets op verkenning ging. Als kind uit een dorpie hier ver vandaan vond ik het heel mooi om te zien hoe die stad weer opklauterde uit de ravage die een nu bevriend buurland had aangericht tijdens een ernstig handgemeen zo tussen 1940 en 1945.
Ik leerde al fietsend de stad aardig kennen, tenminste, dat dacht ik. Was je een maand niet wezen kijken dan waren er al weer straten bijgekomen of gebouwen verplaatst.
Zo kwam ik op een keer, door de fietstunnel onder de Maas door, bij een heel groot gat terecht. Het leek wel wat op een bomkrater, maar dan veel groter. Elke week ging ik kijken waar dat gat nu eigenlijk voor bedoeld was.
Men was in de diepte bezig met van alles en nog wat; die niet uit Rotterdam weg te denken heistellingen waren er druk doende en betonwagens reden af en aan.
Na een tijdje kwam er een enorme grote ronde betonpaal uit de grond. Ik dacht nog aan een nieuwe bunker voor de volgende oorlog, maar dat zag ik verkeerd.
Men bleef maar gaan. Elke week als ik ging kijken en het ding werd steeds maar hoger en langer; het leek wel een scène uit Turks Fruit van Jan Wolkers!
Het werd uiteindelijk een dikke honderd meter beton dat fier het Rotterdamse stadsbeeld sierde. Ik hoorde inmiddels van mijn moeder dat ik me geen zorgen hoefde te maken en ook niet jaloers hoefde te zijn, want het werd een toren die ze de Euromast zouden noemen. Het hoogste uitkijkpunt van de stad; een waar mirakel!
Toen hij klaar was ben ik er nog ‘op’ geweest. Prachtig, je keek over alles heen! Maar ja, die mast was niet het enige dat er in de stad werd gebouwd.
Na een paar jaar werd er een verschrikkelijk hoog gebouw vlakbij Neerlands gebouwd; de medische faculteit, hoe durfden ze!
Maar geen paniek, we zetten er gewoon nog een stukkie bovenop. De Euromast kreeg er zo’n zeventig meter beton bij. Geen probleem, of toch wel?
Het is inmiddels al weer heel wat jaren geleden dat de Eurokwiebus werd verhoogd, maar de stad groeide door en ook de gebouwen werden hoger en hoger.
Als je nu naar de skyline van Rotterdam kijkt dan zie je de mast nog net staan tussen de andere hoge gebouwen. De Euromast is vergeten met de stad mee te groeien. Maar gelukkig zin er nu een paar mensen op een geniaal idee gekomen. De Rotterdam Tower! Een toren die bijna tweemaal zo hoog gaat worden als de Euromast. Ze willen het ‘nieuwe’ over het ‘oude’ heen zetten.
Het kunstwerk wordt multifunctioneel, is uniek en zal het symbool van Nederland worden. Geweldig toch? Ja, maar de nostalgie dan? Welke nostalgie?
Ook ik heb jeugdherinneringen aan de kolos, maar we motten verder mensen!
Stadsbestuurders die tegen dit plan zijn, ja echt die zijn er, moeten maar naar een dorpje gaan verhuizen waar de paardentram nog rijdt. Da’s pas nostalgie.
Wat mij betreft kunnen ze morgen gaan bouwen.

Jan