Erwin bedankt!

U kent me ondertussen als een columnist die probeert  humor in zijn epistels te verweven. Blijkens de reakties lukt me dat wonderwel ook nog wel eens. Toch zult u in deze column geen humor of zelfs maar een spoortje daarvan, tegenkomen. Zoals u waarschijnlijk de vorige week al heeft gelezen in de diverse kranten en bladen, is Erwin Karreman op 8 Februari  jl. overleden. Erwin was bekend als dichter onder de bijnaam 'De grootste nog levende dichter van Hoogvliet'. Wat heeft dit nu met mij te maken? Naast zijn schrijvers hobby, was hij ook een vriend en collega van mij. 
We werkten samen bij het Einstein Lyceum, we schreven allebei voor ons plezier, en we hadden verder zo ontzettend weinig met elkaar gemeen, dat we daardoor elkaar aantrokken als een magneet. Regelmatig vroegen we elkaar om een mening, als we weer eens iets hadden geschreven waarvan we dachten dat het een 'doorbraak' zou worden. Meestal vonden we elkaars stijl maar knudde, altans dat zeiden we. De werkelijkheid is dat we van elkaar hebben geleerd, vooral ik heb nogal eens een corrigerende vinger van hem moeten krijgen, waarvoor ik hem dan later dankbaar was. Erwin was een zeer bescheiden man, hij durfde nauwelijks met zijn kwaliteiten naar buiten te treden, ach, zo mompelde hij dan, het zal wel niet goed genoeg zijn, hij had het dan over zijn werken. 
Maar hoe fleurde hij op toen ik begon met het plaatsen van zijn gedichten op het internet, eindelijk een groter publiek, riep hij trots. Zelf heeft hij de première niet mogen meemaken. Als een bombardement kwam het bericht mij ter ore op het moment dat ik nota bene bezig was om zijn eerste internet gedicht nog wat 'op te poetsen'.  Verdomme, deze krachtterm, en vergeef me, was het eerste wat ik uit kon brengen. Ik heb verslagen zeker een uur achter mijn computer zitten mijmeren, alles wat ik met Erwin had doorgemaakt passeerde nogmaals de revue, ik kan het nu nog niet geloven. 
Erwin was voor mij ooit de stimulator die me heeft doen besluiten het schrijven wat uit te gaan bouwen, ook heeft hij me in de richting van de Maaspost geduwd, waarvoor ik hem zeer dankbaar was en ben. Omdat Erwin overleed in het weekend, was het wijzigen van mijn reeds ingestuurde column voor de komende week, niet meer mogelijk, ook dat zat me niet lekker. Toch ben ik blij dat ik alsnog de mogelijkheid heb om een deel van mijn gevoelens op papier te zetten. Ook Erwin was sterker met woorden op papier dan loze kreten in de ruimte, zijn pen was scherp, niets verbloemend en goudeerlijk!  
We mogen deze man, die in Hoogvliet en omgeving, als een bekende maar tevens als een onopvallende dichter, genoteerd stond, nooit vergeten. Ik blijf doorgaan, de bevriende schrijvers en kunstenaars van Erwin ook, maar hij heeft moeten stoppen. Moeten stoppen op het moment dat hij amper een aanloop heeft kunnen nemen.

Erwin, knul, meer kan ik niet voor je doen.

Jan