Snoezelkamer op wielen

geplaatst: 25 februari 1998

Jan Koopmans

Dat heb ik weer. We hebben onze kinderen toch redelijk fatsoenlijk opgevoed, we hebben ze naar school gestuurd, eten gegeven en een beetje wegwijs gemaakt in de, grillige maatschappij van vandaag de dag. Komt er plotseling van een van de kinderen de mededeling dat hij, zodra hij het rijbewijs heeft, een Lelijke Eend wil aanschaffen. Voor de jongeren onder u; dat was een bijnaam voor een kruising tussen een beschuitbus en een rolschaats. Een Eend! Waar haalt hij die krankzinnige gedachte vandaan? De meeste jongeren ‘kicken’ op een toffe Astra een ‘gerse’ Golf of een ‘dikke’ Mercedes, maar wij hebben er weer een die een ‘Eend’ wil, waar heb ik het aan verdiend! 
Ooit, heel lang geleden, heb ik ook zo’n ‘snoezelkamer op wielen’ in mijn bezit gehad. Het was destijds belangrijk de weersverwachtingen goed te volgen, want als er een wind uit het westen waaide, dan kon je beter geen reisje in die richting beginnen met je eend, want bij een zacht briesje tegenwind viel het vehikel toch al snel terug op een maximale snelheid van ongeveer dertig kilometer per uur. Ook het parkeren moest je uiterst behoedzaam doen, nooit op een winderige hoek en zeker niet op een hoger gelegen rijweg. 
Een oude kennis van mij heeft jaren geleden eens zijn wagentje geparkeerd op de hoek van de Rotterdamsedijk en de Broersvest in Schiedam, het is een ramp geworden. Er stak en wind op (waarom steken winden eigenlijk altijd op?), het karretje begon wat te wiebelen, en vervolgens waaide het linker voorportier de Lange haven in, de motorkap begon een solovlucht over de nieuwe waterweg en het linnen dakkie donderde bij Pieter van Vollenhove zijn ouders in de tuin, die er nog jaren goede zaken mee hebben gedaan. Na twee dagen dreggen hebben we uiteindelijk de voordeur weer kunnen ‘redden’ maar met de motorkap en het linnen kleinood is het nooit meer goed gekomen. 
Het starten van het voertuig is al een belevenis op zichzelf. Draai je de sleutel om dan gebeurd er helemaal niets! Nee, je moet nog aan een knopje trekken om de startmotor te starten. Maar je geduld wordt dan ook beloond met het magische ‘Franse slag’ geluid dat de gelijkenis heeft met het geluid van een cirkelzaag. In plaats van een normaal versnellingspookje bezit de Eend een soort van tapkruk. Heb je geluk dan rijd je weg van de parkeerplaats in de eerste versnelling, maar meestal ‘zit’ hij ergens vast tussen de derde en de vierde. Als je met het ‘autootje’ de bocht een beetje snel naar rechts neemt dan kun je met je tong door het raampje de stoeprand schoonlikken. Dat raampje was trouwens ergernis nummer één bij het mormel, bij elke bocht flikkerde het ding dicht en dan kon je weer met je hand naar buiten om het glaasje weer in het ‘piefje’ vast te krijgen. 
Maar, zo zeggen liefhebbers, het karretje heeft toch heel erg lang het straatbeeld bepaald, dus hij zal toch wel goed zijn geweest. Persoonlijk heb ik de mening dat het wel erg lang heeft geduurd voordat de mensen  verstandig werden en het ding uit de handel haalden.

Jan