Daar gaan we weer

Ik had nooit gedacht dit ooit nog te moeten doen. We gaan weer eens verhuizen! Niet dat het moet of zo, nee gewoon omdat we denken dat ons nieuwe huis geen spoken bevat. Ik zie u denken, spoken? Ja, vanaf het moment dat we in deze woning zijn gaan wonen hebben we werkelijk alles al mee gemaakt, iedereen is ziek geweest en mijn zweetvoeten zijn erger geworden, twee honden die gek werden, Jopie, onze parkiet is hier overleden, m’n vissen zijn uit de vijver gepikt en ga zomaar door! Dus vond mijn wettelijke echtgenote het weer tijd om op te stappen. 
We gaan naar Tussenwater, hier in Hoogvliet, als ik er aan denk dan moet ik al plassen! Voor mij wordt dit de negentiende verhuizing! Dat is een gemiddelde van om de 2,6 jaar. Maar we zijn nu echt van plan om daar de rest van ons leven te blijven. Natuurlijk geeft het wel weer een hoop problemen want we hadden hier net alles naar ons zin gemaakt. 
Mijn prachtige bureau, waarop ik columns en digitale steden maak, moet weer compleet worden gesloopt! En je komt weer van alles tegen natuurlijk, nostalgische knoesten en half afgebouwde versterkers, maar er is geen tijd om te overpeinzen, de dozen moeten worden gevuld! Al onze familie en kennissen lopen dozen te bietsen bij hun werkgever, of supermarkt, we kunnen er geen genoeg van hebben! Ik zit nu te schrijven tussen stapels kisten en kratten en ik mag nog blij zijn dat ik even MAG schrijven, want mijn vrouw zit met de zweep achter iedereen aan die niet zijn handen laat wapperen, en schrijven is maar sullig werk, zegt ze. 
Ik ga straks die prachtige bureau lamp maar weer losmaken die ik een half jaar geleden met veel moeite heb vast gemaakt. En dan al die emotionele gevolgen die je hebt van een wijziging van je woonadres, je moet je nieuwe adres onthouden, een nieuwe uitlaatplaats vinden voor je viervoeters, die zelf ook geheel de kluts aan het kwijtraken zijn, en je moet afscheid nemen van de buren waar je toch een beetje van bent gaan houden! We krijgen bij het nieuwe huis een joekel van een tuin, dus mijn vrouw zie ik voorlopig niet meer binnen komen, die staat natuurlijk straks de hele dag op de kop in de bagger, op zoek naar de bolletjes en wurmen voor de broodnodige bemesting. 
We hebben nog wel een aantal weken de tijd maar volgens mijn eega willen 'WE' een beetje op tijd klaar zijn want we moeten ook alle boorgaatjes en andere oneffenheden aan het huis nog afwerken om te voorkomen dat onze oude huisbaas met een gepeperde rekening ons blijvend gaat achtervolgen. In het nieuwe huis gaan we plavuizen leggen, dat kan nog wat worden! Nou ben ik wel zo bijdehand geweest om te zeggen dat ik dat zelf wel kan, maar toen had ik niet verwacht dat mijn echtgenote meteen naar Karwei rende om 90 vierkante meter platte steen te kopen! 
Maar straks, als we ‘over’ zijn, kunnen we vol op gaan genieten van ons mooie huis en de geweldige tuin, zeker als alles na vijf jaar weer net zo hoog is gegroeid als dat het hier in ons oude stekkie nu is. Het is gewoon een kwestie van alles wat je niet meer nodig hebt, weggooien, de pas gedrukte visite kaartjes, alle stickers waarvan je er net 5000 had binnen gekregen en ook je briefpapier, maar daarvan kun je de achterkant nog als kladpapier gebruiken. 
En wat kost zo’n verhuizing een hoop zeg, vloerbedekking, drie geleende vrachtwagens, heel veel inspanning, drie meningsverschillen per dag, knokpartijen om de grootste kamer, en dan vooral tijd! Maar van dat laatste hoop ik straks wat meer te hebben want ons nieuwe huis is een stuk handiger ingedeeld, dan hoef ik niet meer over twintig dozen heen te kruipen om een column voor u te tikken, ik houd u op de hoogte!

Jan