Curriculum vitae, wat moet je ermee?

Het leven van een werkzoekende gaat tegenwoordig ook al niet meer over rozen. Niet alleen het vinden van een passende baan kan moeilijk zijn, ook het solliciteren naar de baan van je leven is een heksentoer. Vroeger, toen ik nog jong was, hoor mij nou, was het allemaal niet zo erg moeilijk. Je belde een baas op en vroeg of hij nog wat voor je te doen had, of je schreef een briefje waarin je vermelde wat je allemaal kon, en nog een beetje meer. De centrale verwarming was nog een luxe dus geen enkele werkgever vroeg om een cv, laat staan naar certificaten of getuigschriften. 
Maar dat is nu wel heel anders geworden, je hele hebben en houwen moet op tafel komen. Eén van onze kinderen had een advertentie zien staan van een firma die handelt in, hoe kan het anders, mobile telefoons. Nou is het jong helemaal bezeten van zo’n ding, heel de dag horen we niet anders dan piepjes en muziekjes terwijl hij met het kleinood zit te prutsen, dus hij is er heel geschikt voor. Maar een sollicitatie brief maken, tja, da’s toch wat anders dan het belsignaal programmeren van zo’n wandelfoon. 
Nou heb ik de twijfelachtige eer voor vol aangezien te worden als het gaat om het tikken van dergelijke bescheiden, dus moest ik me maar naar het toetsenbord begeven, om aldaar een heuse sollicitatie voor hem in elkaar te frutselen. Nou heb ik met de eerste regels nog niet zo’n moeite, je verteld waar je de advertentie hebt gezien en wat je er zo verschrikkelijk aantrekkelijk aan vind. Daarna vertel je waar je op dit moment werkt en waarom je daar weg wilt. 
Maar het tweede gedeelte is al een stuk moeilijker, de C.V. dus, wat een toestanden! De puber, waarvoor ik het epistel moest maken, wilde dat ik de volledige betekenis van de afkorting CV er boven tikte. Was het nou curiculum vitea of curriculum vitae? Gelukkig kwamen we er na een uurtje spelen met de spellingcontrole er achter dat het gewoon curriculum vitae moet zijn, anders zou het nooit wat worden met die sollicitatie! 
Dan heb je eindelijk de aanhef van je CV klaar, en kun je beginnen met het opnoemen van je opleidingen. Hierover ontstonden natuurlijk ook weer meningsverschillen, hoe kan het anders met een puber in de buurt! Ik ben van menig dat je bij het begin van je opleidingen je er ook de eerste wankele stappen naar de peuterschool bij moet vermelden, die je nota bene zonder doublures hebt doorlopen, maar onze puber vond dat overdreven. Ook het vermelden van de basisschool als opleidingsinstituut moest maar achterwege blijven, alsof het jong meteen op de mavo kwam toen hij kon lopen! We zijn er uitgekomen, maar niet voor lang. Hobby’s, ja het is nou eenmaal verstandig om die er ook op te zetten, want een baas weet graag wat je in je vrije tijd doet. 
Hier moest toch wel erg lang over worden nagedacht, want verder dan het kijken naar video komen ze meestal niet meer tegenwoordig. Maar je moet er toch ook iets op zetten dat een werkgever een beetje imponeert, vertelde ik de rekruut. Zet er op dat je veel leest, gaf ik als hint, want lezen betekend toch een zeker intellect lijkt me. Ja maar dan vraagt hij straks wat ik lees en stelt misschien wel vragen over de inhoud of zo, sputterde onze knul tegen. Welnee gaf ik hem als antwoord, je noemt gewoon een paar namen van schrijvers die iedereen kent maar waarvan nooit iemand iets heeft gelezen, van ‘t Reve of Hermans of zo, zeker weten dat hij dan niet verder vraagt! 
Het is nu wachten op een positief bericht van de toekomstige werkgever, laten we hopen dat het wat gaat worden, want een sollicitatie bij een boekwinkel overleven we hier nooit!

Jan