Annabelle, moet dat nou?

Ik ben een beetje treurig, en niet alleen ik hoor! Ik was vorige week in onze tuin aan het wroeten toen plots mijn nichtje aan kwam waaien, dat doen nichtjes wel eens. Haar gezichtje stond op storm en onweer tegelijk. Ach denk je dan, kinderen hebben altijd wat, laat maar. Ik duwde haar een hark in handen zodat ze mee kon helpen aan de bouw van ons toekomstig plantsoen. Toch zag je dat er iets niet goed zat, je blijft uiteindelijk toch een opmerkzame oom. Eigenlijk zie je ze nooit zo, ze zit op de Zalmplaatschool in Hoogvliet en heeft geen leerprobleem of zo, dus het was een klein raadsel. 
Maar geheel onverwachts sprak ze me zelf aan met een historische aanhef: Juffrouw Annabelle gaat weg! Gut dacht ik, wie is nou Annabelle? Ik kende natuurlijk als rechtgeaarde Neerlandicus wel het liedje over een meisje met die naam, maar die zou ze niet bedoelen. Verdrietig vertelde ze dat klas 5a, het vanaf 1 april verder zonder de bezielende leiding van deze juf moet doen. Mijn nichtje doet het op school best goed en heeft nu duidelijk een deuk op gelopen van deze pijnlijke mededeling. 
Natuurlijk kun je er niets aan doen, de juf gaat haar positie verbeteren, dat gaat nu eenmaal zo, maar begrijpt zo’n kind dat? De kinderen van klas 5a vinden dat juf Annabelle goud waard is, met een randje van diamanten. Als kind denk je dat situaties altijd het zelfde blijven, dezelfde juf, je leven lang, je ouders, nog langer en je huisdieren wil je al helemaal niet kwijt. Zelf dacht ik ook altijd dat je dezelfde tang voor de klas bleef houden, gelukkig ging die van mij snel weg, anders had ik nu nog met de verkeerde hand geschreven. 
Maar je hebt natuurlijk ook heel aardige juffrouwen, en die wil je het liefst altijd houden, voor de klas bedoel ik dan. Voor zo’n meisje en haar klasgenootjes is het een hele grote stap, je moet weer wennen aan een ander en dat valt vast niet mee. Juf Annabelle is streng maar rechtvaardig. Ze kan streng zijn op momenten dat het nodig is, maar zorgt voor een vrolijke noot als het zo uitkomt, en dat leer je niet op de PABO of de vroegere kweekschool. De kunst van goed les geven is het overbrengen van kennis zonder de leerling af te matten, en dat kunnen meestal alleen maar vertrekkende onderwijzeressen. Ze gaan vaak vertrekken omdat elke school graag zo’n juf wil hebben. 
Ik ben met mijn nichtje maar eens een goed gesprek aan gegaan, bij het genot van een koel glas melk, ik heb er weer wat vertrouwen in. Toch denk ik dat we als volwassenen vaak te snel voorbij gaan aan dergelijke kleine verdrietjes, want Annabelle is voor velen niet meer te vervangen, of er moeten meer juffrouwen rondlopen met takt, decipline en gevoel voor betraande kinderoogjes. Ik zal straks, als de tuin weer op orde is, voorzichtig dat liedje van Annabelle zingen, zittend op de rand van de vijver, als een serenade aan een uitstervend ras. 
Annabelle, het ga je goed, wij troosten het kroost wel weer hoor!. 

Jan