We zijn weer arm!

U kent het vast wel, tv spelletjes waarbij je mooie prijzen kunt verdienen. Het lijkt vaak zo eenvoudig, even bellen en je zit in een uitzending waar je zomaar in één weekend miljonair kunt worden. Nou mooi niet dus. 
Mijn echtgenote, ik heb haar geloof ik al eens meer aan u voorgesteld, wilde ook wel eens rijk worden. Ik heb daar natuurlijk geen probleem mee, want uiteindelijk zijn we keurig gehuwd en moeten we alles samen delen. Nadat ze door het vele bellen de telefoonrekening aardig had opgeschroefd, kwam ze zowaar in de voorselectie van het programma waar je zo rijk van kunt worden. Even een paar vragen, ze weet alles dus dat is geen probleem, en hupsakee, ze mocht naar Hilversum komen.  
We hebben het geweten! Dagenlang liep ze met allerhande wetenschappelijke boekwerken door het huis. Wij weten nu allemaal wanneer de Olympische spelen begonnen en in welk land ze daarna nog zijn geweest. Ook weten we nu alles over het heelal en de astrologie, heerlijk dat gevoel. Ze paste het ene kledingstuk na het andere, want op tv moet je wel een beetje beter overkomen dan in het eggie. Uiteindelijk vertrok ze met twaalf kinderen, ik kan het ook niet helpen, naar ene Robert die het programma presenteert. 
De middag voor de uitzending kregen ze instructie, want aan een spel meedoen is geen sinecure, nee daar moet je goed beslagen ten ijs komen. Natuurlijk wist ze alles, de maan is geel, de aarde rond en een computer is bedoeld om het leven van de mens te verzieken. Tijdens de ‘generale’ kreeg ze al een rode koon, want er werden natuurlijk ook vragen gesteld over haar bestedingsgedrag als ze het miljoen zou winnen. Zegt ze, ja echt, we willen een parenclub beginnen! Natuurlijk willen we dat, maar dat zeg je toch niet op een zender die iedereen kan zien. 
Maar gelukkig weten de meeste mensen toch niet wat het is, dus laat maar. Toch zou het leuk zijn geweest als ze met een miljoen was thuis gekomen, we hadden dan tenminste eindelijk eens wat meer armslag gehad, een auto, nieuwe computer, ander bankstel en we hadden het woordje ‘debet’ eens van de afschrijvingen van de bank af gekregen. Nu moeten we het weer met een paar losse centen doen, shit. Met het geld hadden we wat ‘Dukdalven’ kunnen kopen in Spijkenisse, die worden tenminste op den duur meer waard dan de gulden, zodat we nog een beetje meer toekomst hadden gehad. 
Maar nee hoor, ze moest weer zo nodig in paniek op de verkeerde toetsjes drukken tijdens de belangrijkste vraag in haar leven. En dat allemaal terwijl ik thuis als hulplijn, zwaar in de stress, niet eens naar de wc kon omdat die Brink kon bellen met de vraag of ik een antwoord wist op een vraag die mijn sufgestudeerde echtgenote niet wist. 
Kortom, geen miljonair, we kunnen gewoon blijven, we hoeven niet naast onze schoenen te gaan lopen, en ik zal mijn fiets maar weer eens opknappen. Bedankt hoor Brink, je hoort nog van ons!

Jan