Kwetterende vogels

Vooruit, nog één keer dan. In voorgaande epistels heb ik het regelmatig gehad over mijn levensgezellin, dat geeft natuurlijk niet, want uiteindelijk zijn ook wij een afspiegeling van de gemiddelde samenleving, hoewel....  We hebben een kanjer van een tuin bij ons hoekhuis, en dus moet er ook veel gebeuren om de zwarte bagger weg te werken met sierlijke struikjes en kleurrijke viooltjes. 
Mijn echtgenote, soms net een vent maar dan anders, is vrijwel elk vrij uurtje wel ergens te vinden tussen de rododendrons of treurwilgen. En geloof me beste lezer, tussen het trimmen van de wilgen door ziet ze ook nog kans om een prakkie op tafel te toveren! Ik heb er wat minder verstand van, hooguit een beetje van de vijver, dus ik mag geen moer doen. Wel heb ik de kabels voor de verlichting en de vijverpompen mogen aanleggen, maar verder mag ik nog niet eens naar een clematis kijken, laat staan er even aan voelen. 
Ze loopt te zeulen met beton tegels van het kaliber ‘niet te tillen’ en het is dan ook niet verwonderlijk dat ze dan soms, als we te rustte gaan, niet meer aan de huwelijkse verplichtingen kan voldoen, ik onderga dat natuurlijk als een man. Uiteindelijk krijgen we zo wel een tuin waar het goed toefen is. 
De honden hebben het ook naar hun zin, maar voor de kleinkinderen moeten we nog iets verzinnen, want dat gespuis sluipt via bloempotten en tuinkabouters steeds maar richting vijver. Zelf had ik het liefst een soort looplijn voor die kleuters gemaakt, maar de familie vond dat niet passen in deze tolerante tijd, die er op is gericht de rechten van het kind ook te laten gelden. We zijn daarom nu bezig om de plaats achter het huis af te bakenen met een ludieke schutting, waar dan weer een klimop de boel moet verfraaien. En dan mij beschuldigen van het ontnemen van de rechten van het kind! Maar het zal allemaal wel goed komen. 
Gisteren kwam ze weer thuis met twee bomen in de fietstas, het was werkelijk geen porum, het leek wel een berggeit in paringstijd! De agrarische middenstand in en om Hoogvliet moet ondertussen gaan uitbreiden om nog te kunnen voldoen aan de kronkels van mijn kleine opdondertje, maar ach, ik geef nu eenmaal om haar, dus leer ik er maar mee leven. Met de zomer voor de deur hebben we nu wel een geweldig toekomst beeld, lekker op het bankie naar de waterval kijken en de vogeltjes voeren, we hoeven er de tuin niet meer voor uit. Nou nog een verlengsnoer en ik kan op een van onze binnenplaatsjes gaan zitten internetten! 
We worden s’ morgens al vroeg gewekt door het kwinkeleren van het vliegend gespuis, dat geeft je het gevoel dat je landelijk woont, heel luisterrijk. We zien ons optrekje ook een beetje als een oase van rust in een poel van verderf, want de rest van de wereld is ons veel te wild en onstuimig, we worden oud geloof ik. Als iedereen nou eens zo’n eigen hoekje zou hebben, wat zal de wereld er dan rustig gaan uitzien. Het geeft ook wel een hoop extra werk hoor zo'n tuin, maar ach dat onkruid wieden hoort er nu eenmaal bij, trouwens mij interesseert het niet, ik mag toch nergens aankomen! 

Jan