Nostalgie

Een beetje normaal mens zou dol gelukkig zijn als hij, of zij, een auto voor de deur kon hebben waarvan de leeftijd niet al te hoog is. Want net zoals bij mensen geldt; ouderdom komt met gebreken. Toch heb je mensen, waarschijnlijk hebben ze ooit een jeugd trauma gehad, die ‘vallen’ op ouwe bakken. 
Zo ken ik iemand die dag en nacht onder een vehikel ligt te klooien aan steeds weer wat anders. Regelmatig zie je hem lopen met zijn haar onder het consistent vet en zijn baard dik in de olie, je zou hem zo bij de chemokar neer donderen. Maar volgens hem gaat er niets boven zijn antieke bolide. Het is waar, zijn wagen is nog degelijk, chroom bumpers, die tegen een stootje kunnen, een motor die je nog hoort, een blinkend dashboard dat voorzien is van een stuur van hoog niveau en natuurlijk een voorbank waardoor je nog met z’n drieën voorin kunt zitten. Niks luchtzakken voorin of loodvrij achterin, gewoon benzine en karren, tenminste als hij het ‘doet’! Maar als er een onderdeeltje stuk is dan gaat het hek ook helemaal van de dam. Mijn, anders zo rustige kennis, gaat dan helemaal uit zijn bol. Soms moet hij dan op de fiets naar Antwerpen om een stukje ijzer te halen om zijn schroothoop weer aan te praat te brengen. 
Trouwens het is niet alleen de wagen zelf die hij helemaal in stijl wil houden, ook alles daaromheen moet authentiek blijven. De radio is nog van het type turf en eierkool en cd of cassette maken beslist geen deel uit van zijn accessoire pakket. Zelfs zijn echtgenote moet er aan geloven. Op de spaarzame momenten dat het vehikel het een keer doet en het weer ook nog mee zit, mag zijn eega een keer mee, maar dan wel in stijl! Het arme mens moet zich dan in een petticoat hijsen en met hoepelrok en bloemetjes strikken in het haar mag ze dan met haar bevallige achterwerk plaats nemen op de diva voorin het gevaarte. Zelf ziet hij er trouwens ook niet uit. In een spijkerbroek van een bekend merk, zeeman geloof ik, en een vetkuif van hier tot ginder, neemt hij dan plaats achter het glimmende stuurwiel en met een smile alsof hij rechtstreeks uit Woodstock komt, scheurt hij dan de straat uit terwijl je in de verte nog de laatste klanken van Rock Allround The Clock hoort. 
Maar vaak is het echtpaar al na een paar uurtjes weer thuis, want de bolide was weer niet helemaal in orde. Moeders gaat dan rap naar binnen om de piepers op te zetten en onze hobbyist pakt zijn gereedschap koffer en begint weer met de ontmanteling van het olie carter. Zijn buren hebben al geklaagd over de enorme vetvlek op straat, maar volgens ‘John Lennon’ zat die er al lang. We hebben allemaal getracht hem over te halen om nu maar eens een gewone wagen te kopen, maar hij wil er niet aan. Er bestaan best leuke auto’s, je hebt ze in elke kleur en afmeting. Natuurlijk begrijpen we best dat hij in een Ka of een Smart niet helemaal uit de verf zal komen, uiteindelijk is hij nog wel een beetje normaal, maar een dikke ‘ster’ of vette ‘Zweed’ moet zijn ego toch wel kunnen hebben. 
We blijven hopen, want die rokende ozon aantaster is wat mij betreft rijp voor het museum en niet meer voor de straat, want het milieu dat zijn we zelf, ja toch?

Jan