Oma
Je
maakt wat mee in het leven, zeker als je Jan heet. Ons nieuwste snufje is dat
mijn echtgenote en ik samen met de kinderen een verpleeghuis zijn begonnen. Niet
dat dat een diepgewortelde wens van ons was hoor, nee het kwam spontaan bij ons
op en vond zijn wortels in het ontbreken van de broodnodige medische zorg voor
oude en gebrekkige mensen in Nederland.
Mijn moeder, ja die heb ik gelukkig nog steeds, woonde heerlijk op de vierde
verdieping van een serviceflat in de ‘mattenklopperstad’ Zoetermeer. Wat een
mens op leeftijd daar in vredesnaam moet doen is me nooit duidelijk geworden,
maar ach, we maken allemaal wel eens een fout. Ze kon echter plotseling niet
meer lopen en dus lag ze twee dagen zonder enige hulp weg te kwijnen, totdat een
buurvrouw maar eens alarm sloeg.
We hebben hemel en aarde, en dat is best veel, bewogen om hulp te krijgen, nou
mooi niet dus! Overal vingen we bot en er was op korte termijn beslist geen
mogelijkheid om een 85 jarige hulpbehoevende oude dame, die heel haar leven
trouw de premie voor het ziekenfonds heeft betaald, te helpen. De enige die zijn
best deed was haar Zoetermeerse huisarts die zelf ook over de rooie ging toen
ook hij overal nul op rekest kreeg.
Uiteindelijk hebben we maar besloten om oma dan maar bij ons thuis onderdak te
verschaffen, want een moeder die altijd voor je klaar heeft gestaan laat je niet
doodvallen, zoals de gezondheidszorg dat wel doet. Gelukkig was het de
gezondheidszorg in Rotterdam en in het bijzonder de thuiszorg Hoogvliet, die
zich als reddende engelen opwierpen. Binnen een mum van tijd hadden we hier in
de kamer een verpleegbed, een po stoel en alle andere voorzieningen, hulde aan
deze thuiszorg die ondanks de krankzinnige regels vanuit het ministerie van
volksgezondheid, kans ziet om toch het werk te doen waar ze voor in het leven
zijn geroepen, maar het eigenlijk van Borst niet mogen doen!
Dit betekent wel dat we nu gezelschap hebben van een moeder die we
misschien in het verleden wat te weinig aandacht schonken, maar die we nu kunnen
verwennen zoals dat bij oude mensjes hoort.
Ik krijg wel een lichte vorm van ischias van dat gesjouw met oma, en ik ben nu
ook verplicht naar alle soapseries op tv te kijken en naar mijn gevoel verteld
ze ook mijn eega teveel over hoe ik vroeger was, maar dat laatste kan ik afdoen
met; ach, ze weet het door haar leeftijd natuurlijk niet meer zo goed.
We beginnen er al te wennen, het is best gezellig zo, maar of je dit eeuwig vol
kan houden? Ik denk het niet. We besparen nu wel de gezondheidszorg een heleboel
geld, want verzorgingstehuizen en zo, kosten heel veel. Toch hopen we dat er
ooit een leuk plaatsje voor haar vrijkomt, maar dan wel in Hoogvliet, want die
doen tenminste nog wat voor de oudjes.
Het is een aanfluiting dat er op het meest elementaire van het leven wordt
bezuinigd terwijl er miljoenen wegstromen naar onzinnige investeringen en hulp
aan landen die de rijken nog rijker maken. Ik hoop voor mevrouw Borst dat ze
goed verzekerd is bij een particuliere instelling, want als ze het van haar
eigen ministerie moet hebben ziet het er triest voor haar uit!
Jan