Deadline

Soms gaat alles zoals je het niet wilde. Dat overkomt mij net zo goed als iedereen. Het leven bestaat uit dode lijnen, ze noemen dat ook wel deadlines, die krengen zorgen ervoor dat je het leven moet gaan leiden zoals anderen dat willen. Ik heb nogal wat zaken die ik voor diverse instellingen moet doen, ik zal ze niet bij name noemen want dat is niet belangrijk. 
Maar zo moest ik van de week naar een biljartkampioenschap om een verslag te maken. Niks bijzonders maar onderweg er naar toe kwam de eerste kink al in de kabel. Er kwam zomaar een traumaheli uit de lucht zeilen, effe kijken, dacht ik en veranderde mijn rijrichting, want je blijft een nieuwsgierig mens niet waar? Het ding streek neer in een woonwijk en er bleek een ongeval te zijn gebeurt waarbij de heli noodzakelijk was, heel triest natuurlijk en ik hoop maar dat het slachtoffer er weer bovenop komt. 
Omdat ik er toch was, en al een kwartier geen peukje had gerookt, begon ik een shagje te wentelen. Toen ik deze aanstak, werd ik benaderd door een geüniformeerde politieagent die net terug was gekomen uit Londen met zijn step. ‘U mag niet roken in de nabijheid van helikopters’ ,sprak hij op vaderlijke toon. Ik antwoordde nog dat de heli dan maar even wat verderop moest gaan staan, maar was toch wel zo bijdehand om het vuur te doven, want wie wil een brandende heli op zijn geweten hebben? Ik had overigens nergens in de grondwet gelezen dat het niet mag, maar ik pas me wel aan hoor. De agent kende me trouwens van mijn columns, hij wilde zeker dat ik wat over hem schreef. Nadat ik me daarna ongelukkig heb gestudeerd op het biljartspel, heb ik me de krampen zitten tikken vanwege de deadline. 
Verder in de week zat ik weer opgescheept met een paar prominenten die zonodig hier in de buurt moesten komen kijken hoe we hier leven en wonen, stom natuurlijk want van afkijken wordt je nooit slim, tenminste dat zei mijn leraar vroeger steeds tegen mij. En natuurlijk moest ik weer tikken tegen de deadline, voor de Belgen onder ons; tikken is schrijven op een toetsenbord. 
Wat wel leuk was dat er weer veel mensen waren die mijn ‘stukjes’ zo leuk vinden, daar ben ik wel blij om maar ik heb liever dat ze dat tegen mijn hoofdredacteur zeggen want die denkt nog steeds dat hij de enige is die ze leest. Dat laatste is een grapje natuurlijk want mijn moeder leest ze ook hoor. Toch moest ik na al dat tikwerk ook dit epistel er nog even uitzwiepen, en nog wel op tijd ook want die dooie lijn kwam er weer aan. 
Ik weet best dat alles een beetje aan tijd gebonden is, maar waarom wil iedereen altijd alles op hetzelfde moment? Ik heb ook nog mijn bezigheden op de elektronische snelweg, die ik trouwens liever een karrenpad noem gezien de snelheid, en ook daar zit steeds een deadline in. Kortom; deadline moet uit het woordenboek, zet er gewoon streefmoment voor in de plaats en hanteer deze momenten soepel. Wat maakt het nou uit als een krant, blad, tijdschrift of weet ik wat een paar dagen te laat komt? 
Vroeger, hoor mij nou, kwam de krant van maandag pas op vrijdag binnen, per diligence, daar werd toch ook nooit over geklaagd? Wij mensen doen het ons zelf en de ander allemaal zonder nadenken aan, we jagen ons in de stres zonder het te beseffen. We zouden eens wat vaker moeten kunnen zeggen; wat vandaag niet lukt komt morgen wel. Helaas moet ik toegeven dat deze oeroude slogan al jaren niet meer past in deze tijd van klokken, die niet alleen minuten aangeven, maar zelfs soms beslissen over leven en dood, vandaar die deadline natuurlijk!

Jan