Kwijt

Chaos en rotzooi, dat zijn mijn ingrediënten voor de weg naar succes. Zoals menigeen wel weet ben ik een bezig baasje, ik doe van alles en wil van alles. Mijn bureau, en dat is erg groot, ligt bezaaid met troep, papier, knipsels, cd-roms, videotapes, memo’s, telefoons, faxen en nog een hele zwerm moderne hulpmiddelen. Meestal kan ik alles zomaar vinden. Telefoonnummers? Geen probleem, even graaien en ik heb het. Ik schrijf al mijn afspraken netjes op een blaadje, want de agenda ligt altijd net ergens anders, die blaadjes verdwijnen dan weer onder andere papier resten en vervolgens maken ze deel uit van de maalstroom van het onbekende. 
Een aardige kennis bracht laatst een hangmappenkast voor me mee. Dan kun je eindelijk eens orde op zaken stellen werd er gezegd. Apetrots ben ik op dat ding, alles past er in en je ziet niets meer op mijn bureau, behalve natuurlijk de binnengekomen faxen, de memo’s de aantekeningen, de cd-roms……..  
Toch heeft die kast wel iets, je stopt er wat in en je ziet het nooit meer terug! Allemaal tabbladen waarop je kunt schrijven wat er zoals in de betreffende map zit, dan kan maar je kunt het ook laten. Die kast is ooit gebruikt door een kantoor ergens in den lande en dus staan er op de tabbladen allemaal leuke dingen van vroeger, zoals; ‘rekeningen catering’, ‘invoer zonder cornet’, ‘belasting zwart’, ‘belasting wit’ enz. 
Ik zelf heb alles voor mijn projecten netjes ondergebracht en gerangschikt. Zo zitten mijn oude columns allemaal in de hangmap waarop staat; ‘gevonden voorwerpen’ en de correspondentie van ons project ‘Verrassend anders’ zitten keurig opgeborgen in de map; ‘hulpgoederen’. U ziet, ik werk met de grootste precisie. Maar het gekke is dat als ik wat nodig heb ik niet meer weet in welke map ik het heb gedeponeerd. Ik ben al een week aan het zoeken naar mijn adressen lijstje waarop allemaal bekende Nederlanders staan, ik dacht dat ik het had opgeborgen onder ‘nog nazien’ maar daar zat alleen maar de rekening van de Eneco in dus die heb ik weer snel terug gehangen. 
Ik hoop ooit eens tijd te vinden om alles te labelen zoals het hoort, maar dat zal de eerste vijftig jaar wel niet lukken. Mijn echtgenote, u heeft haar al maanden gemist in mijn stukjes, is pas weer voorbij gekomen met de stofdoek en een lege vuilniszak, ik kan nu helemaal geen moer meer vinden! Ze bedoeld het goed hoor, maar opruimen is zo ongeveer de grootste vijand van een  creatieve denker, voordat je alles hebt gevonden dat je nodig hebt is je brainwave weer voorbij! 
Gelukkig zit mijn muis vast aan de computer, dus als ik hem niet kan vinden trek ik gewoon aan het draadje en verschijnt het kleinood vanzelf van onder een stapel onbeantwoorde poststukken. Toen ik vroeger nog met de hand schreef, de turf en briket waren net afgeschaft, was ik mijn pen steeds kwijt. Daarna zocht ik me de blaren naar de kogelkoppen van mijn elektrische typmachine en naar het correctielint. Met een computer voor mijn snufferd is dat probleem opgelost, hij is te groot om kwijt te raken. 
Alleen weet ik soms niet meer in welk, software, mapje ik dat ene laatste leuke stukje ook al weer had opgeborgen, het wordt tijd voor een secretaresse, maar dan wel een leuke want anders ben ik die ook zo weer  kwijt.

Jan