Magnetron

Wat hebben diepgevroren braadworsten te maken met Windows 98? Helemaal niets denkt u. Nou mooi wel hoor, en ik zal u vertellen hoe dat komt. Mijn eega, ja ze mag weer even meedoen, heeft bij tijd en wijle wel eens wat in de diepvries voor mindere tijden, u kent dat wel, een onverwachte eter, een slappe beurs of zomaar een achterdeurtje voor een spontane nijging tot het vieren van iets belangrijks. 
Terwijl ik in mijn ‘werkkamer’ bezig was het zoveelste epistel te schrijven, was ze beneden druk doende met een kleddervette maaltijd inclusief de bereiding van een paar cholesterol patronen, in de volksmond braadworsten. Zoals bijna elke Hollander, hebben ook wij een diepvriezer, u weet wel zo’n kast die de versheid in ijs verpakt. 
Al peinzend over mijn volgende zin werd ik opgeschrikt door een waanzinnige knal en zag mijn tot dan toe getikte tekst met een rotgang verdwijnen van mijn scherm en hoorde de harde schijf van mijn computer in ruste gaan, iets dat normaal gesproken pas midden in de nacht gebeurt. 
Omdat ik me vrij snel realiseerde dat er iets met de stroomvoorziening moest zijn, spurtte ik mijn kamer uit en ontdekte reeds op de trap dat de noodverlichting aan was gesprongen, hetgeen mijn vermoeden bevestigde. In de keuken trof ik mijn vrouwtje aan met het haar recht omhoog, en uit haar oren kwam nog wat rook. Wat ben jij nou aan het doen, gilde ik tegen haar. Ze wees naar de magnetron, ik keek en zag hoe zich daar een soort van binnenbrand aan het ontwikkelen was. Gelukkig doofde het vuur nog al snel en zodoende bleef de schade beperkt tot een geschrokken eega en een totaal verwoeste magnetron. We hebben nog geprobeerd om de braadworsten te reanimeren, maar ze voldeden niet meer aan de Europese normen voor het keurmerk op varkensvlees, dus hebben we de geblakerde varkensresten maar in de Komo zak gedeponeerd. 
Ondertussen begon onze zoon, hij is erg sterk in de computerwetenschap, onze computers weer op te starten want dat was weer een hoop gedonder na zo’n crash. Mijn epistel was niet meer terug te halen dus moest ik snel weer een ander lulverhaal in elkaar flansen. Omdat ik van origine in de elektronica zat en nog altijd zelf dingen wil bouwen en repareren, besloot ik om de magnetron maar eens even te repareren. Bij de ontmanteling werd al vrij snel duidelijk dat dit geen haalbare kaart meer was, ik zag onderdelen die er normaal toch heel anders uitzien. 
Mijn compagnon in het huwelijk, ik heb er namelijk ook nog een buiten het huwelijk, probeerde me heftig af te houden van mijn reparatie pogingen, ze had geen enkel vertrouwen in een goede afloop, en daar ben je dan mee getrouwd! Ik besloot om dan maar de onderdelen die ik nog kon gebruiken er uit te halen, om er later, als ik ooit nog tijd over hou, een automatische dakpannenreiniger van te bouwen. Zodoende heb ik het hele apparaat bijna leeg gesloopt, het  ding  bestond nog slechts uit wat plaatstaal en een glazen deurtje. Maar nou komt het! 
Willen ze bij de gemeentelijke reinigingsdienst een ‘verwijderingsbijdrage’ hebben omdat het een apparaat is (was) waarop deze toeslag nu eenmaal wettelijk is opgelegd. Het is potdorie niets meer dan een leeg omhulsel! Ik kreeg als antwoord op mijn vragen; ‘ja, meneer, het lijkt op een magnetron, dus valt het onder de belastbare producten’. Daarom, beste lezer, wil ik u waarschuwen voor de pakjesavond die er aankomt, maak in vredesnaam geen surprises in de vorm van een magnetron, stereotoren of weet ik veel wat voor elektrisch apparaat, want je betaald je gek aan de verwijderingsbijdrage, als het maar een beetje lijkt op iets, dan ben je al de klos!

Jan