Kattig

Katten, u kent die dingen vast wel, zijn soms heel erg gezellig, maar kunnen ook waanzinnig vervelend en irritant zijn. Ooit hadden we er zelf ook een, maar toen we er twee honden van het type Goliath bijnamen, heeft het beestje zijn plunjezak gepakt en is naar Parijs vertrokken, we hebben nooit meer iets van het mormel gehoord, zelfs geen kaartje! Wij hebben het genoegen een tuin te bezitten, ook alweer van het type Goliath, die voor ons een lust in het leven betekent, tenminste dat zegt mijn vrouw, maar die zegt wel meer wat. 
Het is winter en dus staat er betrekkelijk weinig in bloei en heeft het geheel een wat troosteloze aanblink, maar het blijft onze trots natuurlijk. Omdat ik een zacht karakter heb en een zwak heb voor de nooddruftige huismusjes, die met uitsterven worden bedreigd, heb ik her en der in de tuin vetbollen en een tiental vogelhuisjes opgehangen om mijn gevederde vriendjes de winter door te helpen. Ze komen elke dag voor een paar gulden aan zaad opvreten en je herkent je 'eigen' musjes al, want die zijn een stuk vetter dan de rest van het Hoogvlietse fladdervee. Ze weten precies wanneer ik met de zak zaad naar buiten kom, dan komen ze vanuit de maïsvelden van mijn buren aangevlogen en wachten tot ik in alle huisje wat zaad heb geflikkerd. 
Maar sinds een paar dagen heeft de een of andere kat, of poes, want dat kan ik bij die beesten minder goed zien dan bij mensen, het lef om over de schutting te klauteren om te kijken of er nog een lekker boutje is te halen. Ik moet dan als de wiedeweerga  mijn tuin in snellen om een moordpartij te voorkomen, want je laat je welgevoede musjes natuurlijk niet oppeuzelen door de een of andere onverlaat, daar zijn ze te duur voor. Het is gewoon hopeloos. 
Maar om even op die kat-poes terug te komen, we worden gek van dat kreng! Gisteren kreeg ik een idee, toen ik weer dat zwart met wit geschilderde poezenbeest aantrof. Ik deed heel sneeky de tuindeur open en fluisterde onze beide New Foundlanders toe dat er een poes in de tuin zat. De jongste hond had nog nooit een poes gezien en stond me aan te kijken alsof ik hem een onzedelijk voorstel deed, maar toen hij, net als zijn kameraadje, de poes zag lopen was het hek van de dam, letterlijk! 
De beide vrienden in de strijd trokken met ongelooflijke snelheid mij omver en renden als een formule 1 wagen door onze zo zorgvuldig aangelegde perken met de zo tere twijgjes en stengels, in de richting van het poesenbeest. Deze draaide vervolgens zes keer om zijn as van schrik, en sprong vervolgens met een boog, die menig topatleet hem niet nadoet, over de schutting en verdween. Hopelijk is hij nu ondertussen een reünie aan het houden met onze eigen kat in Parijs. Ik ben er van overtuigd dat we die muizenjager nooit meer terug zien want die heeft nu een levenslang hondentrauma. 
Kijk en waarom vertel ik dan nou allemaal? Gewoon om te laten zien dat je met natuurlijke middelen ook ongedierte kunt bestrijden, je hebt geen hagelgeweer nodig om katten weg te houden, neem gewoon en hond, je hebt er een prima maatje door. Ruud zou er jaloers op zijn, en bovendien een kattenverjager en inbraakbeveiliging, en die hondenbelasting heb je er zo weer uit.

Jan