Voorbij

Wat kunnen dingen toch veranderen, zo zit je ergens de eed af te zweren en zo sta je tussen de onderbroeken te snuffelen. Alweer heel wat jaren geleden, nou ja wat heet ‘'heel wat’', stond ik met mijn verse echtgenote voor een ambtenaar van de burgerlijke stand de eeuwige trouw te beloven aan iedereen die het maar wilde horen. Dat gebeurde in het gebouw van  restaurant La Cocotte, de deelgemeentesecretarie was wegens verbouwing niet geschikt voor trouwerijen. Het restaurant is inmiddels vertrokken naar een ander onderkomen en op de plaats waar wij ooit elkaar recht in de ogen keken staat nu een mandje met onderbroeken in de aanbieding, want men moest daar zonodig een textielbedrijf vestigen. En zo veranderd er steeds meer. 
Vorige week beken we nog eens de ,'trouwfilm’', die we nog steeds in een mooi doosje bewaren. Belachelijk hoe je daar in je zondagse pak ten overstaan van een hele horde mensen je 'meisie' een zoen staat te geven om aan te geven, dat je met haar de rest van je leven wilt verder worstelen. Ook belachelijk was je heftige knikken op de vraag van de ambtenaar of je de spreuk uit het boek van dichter Pieterson kende, de spreuk kregen wij mee in het huwelijk maar ik kon onmogelijk zeggen dat ik de schrijver niet kende, dat staat lullig. Ook leuk om te zien op zo’n film is dat er veel leerlingen van de school, waar ik destijds werkte, aanwezig waren die vermoedelijk nu zelf al het altaar gepasseerd zijn. 
We gingen toen op de Koolvisweg wonen, vier hoog en een kast van een huis, veel kamers en vooral een gezellig stel buren. De sfeer was er toen erg goed, een Haagse buurman, die leefde van de lol en altijd voor je klaar stond, maakte het wonen op een galerij tot een waar genoegen. Uiteindelijk zijn we toch verhuist naar het Middengebied en daarna naar  Tussenwater, waar we nu op een plaats wonen waar twee jaar geleden de paarden nog draafden. 
Mijn vrouwtje heb ik nog steeds, dat is niet veranderd, zij wel natuurlijk, maar dat krijg je als ze ouder worden. Ja mensen dat waren nog eens tijden, het glas zat toen nog in de Vaste Burcht Kerk en Elemans had zijn eigen 'Telemans' nog op teletekst. De Aveling stond in die tijd ook al vol met forensen die met de auto in de beschaving hun centen gingen verdienen. De Aveling wordt nu gerenoveerd en zal beter worden dan ooit. Bomenridders bestonden nog niet, dus de bomen mochten toen nog zonder kapvergunning het leven laten, nu worden ze met hand en tand en rijdende rechter verdedigd. 
De Dorpskerk had toen nog geen infectie opgelopen en dus ontbrak het abces dat er nu wel aan vast gebouwd is.  Als u nu denkt dat dit allemaal erg lang geleden is dan vergist u zich wel enorm, we zijn namelijk pas 8 jaar getrouwd, dus al deze veranderingen zijn in moordend tempo gegaan. De Koolvisweg is bijna niet meer, de kerk heeft geen glas meer en de Wibra staat nu op heilige grond slipjes te verkopen, waar moet dat heen?