Spiegelei

Soms vraag ik me wel eens af waar ik nou eigenlijk mee bezig ben. Een normaal mens heeft een normale hobby, ik weer niet natuurlijk. Nou is bij mij al jaren niet meer te volgen wat hobby is en wat je anders zou moeten noemen, maar goed, dat terzijde. 
Mijn bezigheden bestaan uit veel verschillende disciplines, van schrijven tot het in elkaar flansen van internetpagina’s en het vol lullen van twee uur radio per week, ik lijk wel gek! Dan nog een prachtig project met Donnie van het OOG en wat bezigheden die veel tijd opslurpen en verder alleen maar leuk zijn, maar ondertussen benijd ik wel eens anderen die een hobby hebben die ze slechts ontspanning en geluk schenken. 
Wat zou het zalig zijn om bijvoorbeeld als hobby te hebben het verzamelen en rijdend houden van modeltreinen, leuk toch? Ik zie mezelf al helemaal staan: fluit in de mond en met de voet een trap op het knopje geven om de spitstrein van Hoogvliet naar Spijkenisse op tijd te laten vertrekken, vertrekt er tenminste nog één trein op tijd in dit land. Lijkt me leuk om met mijn kleinkinderen over de grond te kruipen om te kijken of de stoomloc wel onder het viaduct door kan. 
Natuurlijk zal mijn eega wel weer de opmerking maken dat ik met mijn conditie nog niet eens onder de tafel door kan kruipen, maar laat haar maar, wat weet zij nou van treinen? Ik zie het helemaal zitten, een mooie rooie pet op mijn hoofd, een kniptangetje om de kaartjes te 'knippen' van de niet-zwartrijders en het spiegelei in de hand om de machinist het sein veilig te geven, wat een avontuur! Maar ja, helaas, het mocht niet zo zijn. 
Ik heb wel een hele doos vol met treinen en rails op zolder staan, maar waar zou ik dat moeten neerleggen? Ik woon in een huis waar ik de indeling niet zelf heb mogen maken, de mogelijkheid om dat zelf te bepalen was destijds nog niet aanwezig. Nou kun je natuurlijk ook nog postzegels gaan verzamelen, maar dan moet ik mijn leesbril weer eerst een paar puntjes opwaarderen, want Jantje wordt ouder, en ik heb geen idee waar ik mijn oude verzameling heb gelaten. Sommigen sparen Pokkehontas plaatjes, wat het is weet ik niet maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat je daar gelukkig van wordt, dus dat is ook niks voor mij. 
Tuinieren doet mijn vrouw al en ik heb de redactie beloofd om maar één keer per seizoen over dit onderwerp te schrijven, dus dat bewaar ik nog effe. Films kijken heb ik het geduld niet voor en stevig stappen de poen niet, dus ik heb geen idee wat ik zou moeten doen als ik niet meer met lettertjes en computers bezig zou kunnen zijn. Ik zou natuurlijk naar alle openingen en heropeningen kunnen gaan, je loopt dan lekker binnen met de hapjes en drankjes, maar ik wil de gemeenteraadsleden niet het toastje uit de mond kijken, dus laat maar. 
Dus vrees ik, maar wel met blijde vreze, dat ik toch maar gewoon moet blijven doen wat ik al doe. Bovendien is het wel handig om in een tijd waarin men oorlogsverslaggevers stuurt naar voetbalwedstrijden, soms een kritische noot te kunnen laten horen.                                                                               

Jan