Plassen op de EHBO

Soms wordt je in het leven wel eens terug gefloten, dat gebeurde afgelopen week ook bij mij. Na een aantal jaren met een 'gerepareerd' hart weer redelijk te hebben gefunctioneerd, kwamen er onverwacht toch weer wat storingen in mijn motortje, die me redelijk ongerust maakten. Een paar dagen doormodderen met de nodige extra pilletjes en een paar peuken minder, besloten we op een gegeven moment toch maar een snel bezoek aan het ziekenhuis te maken, want de klachten waren er ernstig genoeg voor. Ernstige paniek natuurlijk, want met een bomvolle agenda en nog een column te schrijven alsmede een radioprogramma te maken, kon ik me niet permitteren opgenomen te worden of nog erger, onder het mes te gaan. 
Het voordeel bij een dergelijke klacht, maar geloof me, dat is dan ook écht het enige voordeel, is dat je direct wordt geholpen, meteen aan de stekkertjes en gelijk een infuusbuisje in je pols, lekker joh! Daar lig je dan, een half uur daarvoor zat ik nog lekker te tikken op mijn toetsenbord. Bloeddruk, temperatuur, röntgenfoto, ECG, echo en de hele reutemeteut, ik voelde me weer helemaal thuis, maar dan niet helemaal. 
Terwijl mijn eega in de gang een bakkie koffie ging tanken uit een metalen cateringmedewerker en de dokter met een beetje bloed naar het laboratorium ging om te kijken of er enge beesten in zaten, lag ik aan de touwtjes en piepers met bellen, ernstig mijn plas op te houden. Ik moest vrij nodig mijn blaas legen, heel gewoon voor mij, want ik ben van huis uit nogal een zeikerd. De dokter liet weten dat de uitslag nog wel even op zich zou laten wachten en mijn vrouw kon slechts lachen toen ik zei dat ik nu toch wel vrij nodig mijn plasje moest kwijtraken. Iedereen verliet me, terwijl het steeds drukker werd op de gang van de eerste hulp, het stikte weer van de botbreuken en schrammen, dus geen verpleegster had tijd om naar mijn problemen te luisteren. 
Maar goed, ik lag aan de monitor, dus als mijn hart het niet meer zou doen dan hoorden ze vast wel ergens een piepje of fluitje, dus daarover geen zorg. Maar ondertussen werd mijn aandrang om te plassen toch wel ernstig. Ik begon om me heen te kijken naar mogelijkheden mijn opgespaarde vocht te laten afdrijven, maar ik zag niets wat me zou kunnen helpen. Plotseling zag ik een doos staan met gummi handschoenen, ik zou er bij kunnen komen zonder de stekkertjes los te trekken, maar het idee om vijf vingers vol te zeiken stond me niet echt aan, dus ik bleef aarzelen. 
Net op het moment dat ik de doos wilde pakken kwam er een verpleegster met een plasfles aan: kijk eens meneer hier is uw fles'. Gut, wat kan het dan lekker zijn om te piesen! Gelukkig had ik genoeg aan die ene fles, je weet toch maar nooit. 
Kort daarop kwam de dokter vertellen dat mijn hart het prima doet, het bloed geen afwijking geeft en zelfs mijn bloeddruk was in orde. De oorzaken liggen meer in de emotionele sfeer, ik moet het een tikkie rustiger aan doen, minder roken, gezond eten, en me niet zo snel meer opwinden. 
En dat ga ik nu proberen, hoewel ik me nu al weer opwind over hoe ik zou moeten stoppen met roken en welke bewegingen ik moet gaan maken, maar ja, ik zal het zelf moeten doen, misschien ook een goede tip voor anderen die deze problemen herkennen: ' probeer toch maar gezond te leven, want een uur je plas ophouden is ook niet alles' .

Jan