Afvallen, vergeet het maar
Ik heb u reeds eerder op de
hoogte gebracht van mijn 'buik probleem', u weet wel een veel te dikke
welvaartspoiler die mijn overigens Goddelijke lijf siert. Al jaren probeer ik
deze behoorlijke handicap te laten verdwijnen. Ik heb gebedsgenezing geprobeerd,
minder eten, meer bewegen, met de muis van de computer, maar niks hielp!
Tot ik een folder in de bus kreeg die mijn hele leven zou gaan
veranderen, tenminste dat staat in deze folder, want nu gaat het er echt van
komen. Ik eet al niet veel, drink nooit bier want dat lust ik niet, vet en zoet
vermijd ik als de pest, dus aan mij ligt het niet.
De folder gaf een hele verhandeling over stekelige cactussen die mijn vetafbraak
zouden bespoedigen, ik hoef niet minder te eten maar wel voor elke maaltijd twee
patronen door te slikken die dan kennelijk de weg weten in mijn darmengestel,
want deze gaan een aanval op mijn overtollige vetten starten. Ik heb nu
inmiddels al een aardige doordrukstrip van deze pillen weggewerkt, je moet er
wel water bij drinken want anders krijg je die 'zeppelins' niet weg, maar het
geeft een goed gevoel en je stoelgang gaat met meer geurende bijverschijnselen
plaats vinden, maar ik krijg de indruk dat het werkt!
Voorlopig ga ik er mee door want ik vindt dat mijn vrouw teveel naar foto’s
van Arnold Swartzenegger kijkt en te weinig naar mijn voluptueuze lichaam. Niet
dat ik jaloers ben of zo, ze kan toch niet weg want we zijn economisch aan
elkaar geketend, maar ja, je weet het maar nooit.
Eigenlijk is het de schuld van mijn moeder, maar ja, dat kan ik niet hardop
zeggen want ze leest ook mijn columns, maar ze heeft me vroeger, toen ik nog een
gratenbaal was die in het koloniehuis moet aankomen, volgepropt met Brinta en
beschuitenpap met suiker, dus wat wil je?
Dan zeggen anderen weer dat je meer moet bewegen, nou dat is ook niet aan de
orde want ik tuf wat af met m’n wagen, dan weer hier naar toe en daar weer
daar naar toe. Elke keer kom ik bij vergaderingen en openingen waar je toch vaak
staand en lopende de hapjes en drankjes moet nuttigen, dus ik beweeg ruim
voldoende. Maar ik heb dus nu de cactus ontdekt en komt het toch nog allemaal
goed.
O.k, ik ben wat prikkelbaar, maar wat maakt het uit, als ik straks maar mee kan
doen aan de 'Mister Universum verkiezingen'. Eigenlijk helemaal niet zo gek hoor
die cactussen, ze geven je het gevoel dat je iets 'op' hebt zonder dat je wat
hebt gegeten, je hebt minder honger, je leeft bewuster en verder blijft alles
gelijk, je vreet gewoon de koelkast nog stiekem leeg als je vrouw even naar de
buren is.
Nou wil ik ook nog een hometrainer, maar mijn vrouw zegt dat die dingen te duur
zijn en ik krijg er dus geen een. Ik heb van Toon Hermans geleerd, dat een home
trainer juist heel goed is want als je een lekke band krijgt hoef je niet
helemaal terug naar huis te lopen, wat een wijsheid had die man toch. Dus zullen
mijn bewegingen wel beperkt blijven tot het schuiven met de computermuis en het
handen schudden van notabelen die meestal de zelfde problemen hebben. Ondanks
dat ik nu een stuk prikkelbaarder ben, zie ik de toekomst toch rooskleurig in,
lang leve de cactus!
Jan