Nog een paar…
Terwijl zich in het Midden-
Oosten een onzinnige, en voor niemand te winnen, oorlog afspeelt, en er in
Joegoslavië nog heel veel onzeker is over de toekomst van velen, maak ik me
zorgen om mijn griepje en de vraag of er nog leven is na mijn laatste column.
Nee, stil maar, dit is nog niet de laatste. Maar zo zet je de relativiteit in
het leven wel op z’n kop.
Wat voor de één een kleine mededeling is kan voor de ander zijn leven
verwoesten. Slapeloze nachten om niets! In Hoogvliet zijn we al jaren bezig die
ruïne op de Overhage weg te krijgen, in de Gazastrook protesteren ze tegen de
sloop van gebouwen door bombardementen! Ik kon schrijven wat ik wilde, in
sommige landen mag je slechts schrijven wat je gedicteerd wordt. Forenzen uit
Spijkenisse en nog verderop, worden ziek van de file in Hoogvliet en voor die
roestbak van een brug, in sommige landen moeten mensen dagen lopen voor een slok
drinkbaar water, en ik maak me zorgen om mijn geesteskind!
Gelukkig konden we vorige week het honderdste verhaal verwelkomen, voor ons (Donnie
Jelsma en ik) Hoogvliets boekenproject 'Verrassend anders', toch zijn er ook boeken die de oorzaak kunnen zijn van vreselijke oorlogen. In
Nederland staan velen, vaak terecht, te mekkeren als hun huis moet worden
onteigend vanwege een bestemmingsplan, er zijn landen waar je zondermeer uit je
woning wordt gedonderd omdat men vindt dat je daar geen recht op hebt vanwege je
ras of overtuiging.
En in dit klimaat zit ik hier, met een grieperige kop, achter een computer in
een warm en gezellig huis, mijn twee na laatste column voor de Maaspost in
elkaar te flansen. Het doet me zeer, heel erg zelfs, maar het is niet anders,
maar als ik dan aan de ellende elders in de wereld denk dan besef ik dat ik het
recht niet heb me er over op te winden. Volgende week dus de één na laatste in
de Maaspost, op internet ga ik gelukkig nog 50 jaar door!
Moet het nou humor worden, dat zijn jullie een beetje van me gewend geraakt, of
juist stichtelijk en streng, dat was de vraag die me bezig hield. Nou, ik heb
het even niet nu, de snot komt onder m’n oksels vandaan, ik heb een lichte
koorts en hoest de blaadjes van de kamerplanten, dus ben ik niet in stemming u
te laten lachen. Dat is eigenlijk wel jammer, want ik hou van vrolijkheid.
Maar toch blijf ik positief denken, over Hoogvliet, Spijkenisse, Albrandswaard
en ook 'De Eilanden' waar ik ook steeds in de brievenbus mocht donderen, en ook
over die 205 keer dat ik bij u binnen mocht komen met m’n verhaaltjes.
Waarom ik dit nu allemaal zeg en niet in de allerlaatste? Nou, simpel, dan kan
ik me tenminste in de laatste helemaal laten gaan, ik hoef dan deze dingen niet
allemaal meer te zeggen. Tot volgende week, en die week er op, ik zie u vast wel
weer ergens.
Jan