Ik ben op cursus, ech wel

U zal het niet willen geloven, ik ben gecertificeerd! Ja echt, ik heb een cursus “journalistiek schrijven” met goed gevolg doorlopen, applaus!

De cursussen waren steeds op dinsdag en je leefde er elke week weer naar toe, niet alleen vanwege de lessen, maar ook vooral vanwege de gezelligheid. En laat ik niet vergeten te vermelden dat de koffie met koekjes bij de prijs was inbegrepen, dus ook de inwendige mens wat versterken behoorde tot de mogelijkheden.

Wel kreeg ik soms het gevoel dat de rokers wat werden gediscrimineerd, we mochten alleen in de pauze even in het trappenhuis een saffie opbranden. Een vertrek waarbij het niet eens mogelijk was om op een traptrede te gaan zitten want die waren zo smal dat je een spontane bilreflex kreeg als je dacht er wel even op te kunnen neervlijen. Nou zal ik niet direct naar een anti-discriminatie vereniging rennen, maar waarom worden rokers altijd als paria’s behandeld? Vroeger toen iedereen nog rookte waren het de niet rokers die als sullen werden behandeld.

Maar goed, dat heeft verder niets met onze opleiding te maken. En die was erg goed, je leerde er van alles, van de ethiek van de journalist tot en met de waakhondfunctie die een journalist soms heeft. Je leerde niet om te blaffen hoor, maar we deden net alsof. Ik heb er best veel geleerd, want ik mag dan wel al een poosje mijn lettertjes aan u voorschotelen, het kan nog beter.

Wat me het meest tegenviel van de lessen was wel het schrijven met de hand! Ik schrijf al vanaf mijn 14e jaar op een toetsenbord, eerst een ouwe Remington, en later op de stoomcomputer, gevolgd door de huidige Bill Gates producties, die wel sneller zijn maar niet betrouwbaarder en dan moet je ineens met een balpen en een vel papier je diepere gedachten verwoorden. Gelukkig was het nooit erg veel, een a viertje of zo, maar ik kreeg er wel “vingerknokkelschimmel” van.

De ploeg waarin ik zat was buitengewoon gezellig, allemaal mensen die voor bladen en kranten schrijven, echt heel leuk. En veel ook uit deze regio, dus wekelijks kreeg ik commentaar op mijn epistels, ook leerzaam trouwens en het leidde soms tot verzoek- columns, waaraan ik misschien nog wel eens zal voldoen.

Eén van de mooiste dingen was het voorlezen uit eigen werk, iedere deelnemer mocht zijn thuis gemaakte verslagen op de cursusmiddag voorlezen, een streling voor het oor. De ambities van de “leerlingen” lagen soms behoorlijk uit elkaar. En natuurlijk was er nog een columnist, en nog wel een hele goede ook! Het zou heel onverstandig zijn om te zeggen dat hij bijna net zo goed is als ik, want in deze tijden moet je oppassen voor concurrenten, maar hij schrijft heel mooie dingen, voor een blad in Hoogvliet dat wordt uitgegeven door de deelgemeente, zo dat heb ik weer mooi zonder reclame te maken kunnen neerzetten!

Dus als u vanaf heden mijn columns nog steeds ,,wel aardig’’ vindt dan komt dat door Agnes, onze cursusleidster, blijkt evenwel dat de kwaliteit er niet beter op is geworden, dan ligt dat eveneens aan Agnes, maar geen zorg, ik neem nog een vervolg les!

Jan