Zie er geen brood meer in

11-7-2001

Zoals Marcellus altijd beweerd waren de dingen vroeger beter, nou het zal wel. Natuurlijk was de kwaliteit van veel dingen beter, de mogelijkheden waren echter wel minder. Je kon met een telefoon bellen, dat kon je blijven doen, de toestellen gingen gewoon nooit kapot. Nu kun je met een telefoon je polsslag meten, e-mail verzenden, spelletjes spelen, pianomuziek maken en als je mazzel hebt ook nog bellen. Alleen die toestelletjes gaan maar heel erg kort mee.

Muziek uit de jaren 60 en 70 was ook van een veel hoger niveau, het waren echte kunstenaars op hun instrumenten, die bandleden en solo artiesten. Tegenwoordig braken de computers en studio's elke minuut een nieuwe hit uit, alleen die hit is na twee dagen antiek en gaat de prullenbak in. Vroeger bleef een goed nummer weken, zo niet maanden in de hitparade staan. Dat waren nog es tijden!

Ik weet het, veel nummers die je nu hoort zijn afgeleid van de oudjes van weleer, ja want DAT pikken de jonkies wel van de ouderen, verder nemen ze niks van hen aan.

Muziek uit de sixties en seventies was beat met gevoel voor, en dan niet alleen ritme en emoties, maar het maakte je blij of stemde je somber. Tegenwoordig voel je niks meer bij muziek, het is als een vluchtig windje dat langs je vensterbank glijdt. Het komt voorbij, het doet je niks meer.

Muziek met body, muziek met kloten, dat was de muziek destijds! En toch was er een grote verscheidenheid aan soorten, je had van Elvis tot Tull, van Anie Palmen tot Led Zeppelin, maar ook van de Golden Earing tot Herman Brood en zijn Wild Romance.

Ja, Herman Brood, de klootzak die maar niet met genieten kon stoppen, zijn leven was één groot feest, een poel van pillen drank en sex, gemixt met rock en roll. De man leefde als een beest, genoot met volle teugen van alles dat op het randje lag. Zijn muziek, zijn epistels maar ook zijn schilderwerken waren meesterwerken waar anderen rijk van werden en hij net voldoende aan over hield om drugs en drank te kopen, de vrouwen voor de seks had hij al voldoende om zich heen.

Herman probeerde vorig jaar net als u en ik te gaan leven, hij wilde afkicken, stoppen met zijn ongezonde gewoonten, dat sierde hem, maar werd hem ook noodlottig. Het was een eigenzinnige vent, hij deed waar hij zin in had, maar was een zorgzame en sociaal voelend mens dat nimmer zijn vrouwen en kinderen in de steek liet, zij waren zijn oogappel.

 Ironisch genoeg ging Herman voor zijn laatste reis naar de top van een gebouw waar hij zo’n schurft aan had, het Hilton hotel. Herman leefde het liefst in de krotten van het genot, in de goot van de geilheid en in de schoot van een hoer. Herman maakte met zijn sprong van het dak van de elite onderkomens, een symbool van zichzelf, zijn stap zal slechts door insiders worden begrepen, want hoe kan iemand die slechts van droge monotone deuntjes houd, de zieldoordringende klanken van Herman begrijpen?

Meer vertellen over het fenomeen Brood is wel mogelijk, maar dan ben je nog jaren bezig, en daar zie ik (helaas) geen brood meer in. Herman werd 54, maar hij heeft voor 100 jaar geleefd en zal zeker nog evenveel jaar blijven leven in onze harten.

Jan.