Soms…..
18-9-2002
Soms, maar
je moet dat nooit te vaak doen, heb ik het wel eens over mijn privé-leven.
Niet dat ik denk dat u zit te wachten op verslagen van mijn escapades, sterker
nog ik vrees dat u de helft niet eens zou willen weten, maar er zijn momenten
die ik u niet wil onthouden.
Zo hebben we de laatste weken, nou zeg maar maanden, op de toppen van onze tenen
gelopen omdat een van onze kinderen ging trouwen. Ik maakte er niet zo’n drama
van want voor mij is trouwen gewoon iets dat je regelmatig kunt doen.
Maar mijn eega, Jootje dus, zag het als een soort unicum waarbij alles tip top
in orde moest zijn. Ze had best de bruiloft van Prins Alexander en Maxima kunnen
verzorgen want ze denkt echt overal aan, zelfs aan zakdoekjes voor het geval er
iemand ineens op een bandeleon gaat zitten harken. Ze zijn vanuit ons huis gaan
trouwen, dat hield in dat we de hele santenkraam aan familie en aanverwanten
hier op de koffie kregen.
Jootje begon maanden geleden al met het herstellen van manco ’s, zoals
bijwerken van behang beschadigingen, slijtplekjes aan deurkrukken, ontvlekken
van ons tapijt, reinigen en opnieuw in de olie zetten van ons eiken meubilair,
en dat hebben we volop dus dan weet u het wel. Vooral de laatste weken, zeg maar
week was het krankjorum! Alles kreeg alweer een beurt, weer alle meubels, de
lampen, het sanitair, de ramen, de tuin, kortom alles behalve ik!
De tuin moest architectonisch een meesterwerk worden dus menig struikje werd ruw
van zijn standplaats gerukt om vervolgens op een andere, esthetisch verantwoorde
plek te worden herbegraven. Onze dennenboom, ooit als afgedankte kerstboom
geplant in de voortuin, kon het niet meer aanzien en liet van nervositeit al
zijn naalden vallen. Een gruwel voor mijn Jootje want juist dat ding had een
centrale rol in de te componeren fotoreportage van het gelukkige paar. Met enige
weemoed hebben we het stakkertje maar uitgegraven en in mootjes gehakt zodat hij
in de gft bak paste, hij composteere in vrede.
Maar het kon erger. Ooit iemand het plafond zien stofzuigen? Nou ik wel hoor, ze
heeft met het brede mondstuk alles wat wit was, en dat is veel, schoon gezogen,
ze is daar een ster in! Eventuele spinnen zochten hun toevlucht in luchtroosters
of werden door Jo’s zuigkracht opgeslorpt. Overal verschenen er ineens nieuwe
gordijnen en draperieën, om naar de keuken te komen moet ik me nu bukken, en
dat terwijl ik al zo weinig aan sport doe! De kleinste dingen werden aangepakt,
de aarde in de bloempotten werd opgeschoond en glad geharkt met een
tandenborstel, diverse kabels en snoeren werden omgeleid zodat nu de tv aan gaat
als je de warmwaterkraan opendraait en ga zo maar door.
Ze waren lang buiten schot gebleven en hadden meewarig op een afstandje de gang
van zaken gevolgd maar ook onze honden, twee kanjers van New Foundlanders
ontkwamen niet aan de opruim woede van mijn eega. Met de staart tussen de benen
probeerden de zielen nog te vluchten naar het ondoorgrondelijke binnenste van
onze achtertuin maar helaas, mijn dikkertje dap kreeg ze toch te pakken.
Ze kregen een poedel beurt vooraf, al erg ongebruikelijk voor dit ras, en
vervolgens werden ze uren aaneen geplukt, geborsteld en gekamd, het werden echte
honden zoals een hond niet hoort te zijn, veel te netjes.
Maar goed, uiteindelijk was alles klaar en is het toch nog een toffe bruiloft
geworden, het was echt onvergetelijk. De honden groeien er wel overheen, die
hebben een geheugen dat slijt, en wij, de slachtoffers van deze feestwoede van
Jo verwerken het wel op onze eigen wijze, desnoods praten we er later nog eens
over met een lotgenoten kluppie.
Weet u, ik heb eigenlijk een hekel aan al die veranderingen in en om het huis,
maar ik slik het omdat ik zo allemachtig veel geef om die griet. Maar goed ook
want anders had ik het niet gered.
Jan.