Het blijft een durpie

Het is even geleden, maar u krijgt toch weer de nodige epistels van mij in uw bus, het is niet anders. Je zou kunnen zeggen dat onkruid niet vergaat, maar zelfs onkruid is een schepping van de natuur en dat moeten we koesteren, dus…… Mijn enige metgezel in Hoogvliet is wat de columns betreft onze eigen Joop van der Hor, u weet wel die schrijvende politieman. Ik sprak hem toevallig afgelopen weekend en hij deelde mee dat hij er blij om was dat ik weer columns ging doen. Zeker weten doe je het nooit natuurlijk, maar hij klonk oprecht! Hij gaf me het advies om nu niet meer zo walgelijk positief over Hoogvliet en haar bestuur te doen, erg hè? Hij vond dat ik vooral de bestuursleden niet teveel moet verwennen met positieve geluiden, dan blijven ze scherp, zo zei hij. Ik krijg dan het gevoel dat Joop toch beter zou moeten weten. Want Joop, je vangt nu eenmaal meer vliegen met honing dan met azijn! En daarbij is het toch leuk dat je zo nu en dan een schouderklopje krijgt, dat motiveert. En aangezien niet het bestuur maar de rest van de Hoogvlieters eigenlijk de baas is, is het voor die drie-eenheid aan de Middenbaan Noord toch leuk om van hun baas een compliment te krijgen? Want volgend jaar staan ze weer ter discussie, de verkiezingen bepalen dan weer met welk bestuur we verder gaan, dat maken wij lekker uit, dus niet Hans, Jacqueline of Arnold. Maar ja, weet Joop veel, die heeft zelf een baas die zomaar bureaus dichtgooit en de directe hulpverlening verandert in indirecte hulp voor dertig cent per minuut. Maar genoeg over Joop, want hij heeft toch al geen gebrek aan belangstelling, en terecht want hij doet het goed ( en dat meen ik nog ook, of ben ik nou weer te positief? ). Weet je wat het is in Hoogvliet, iedereen moppert maar niemand wil dit ,,durp’’ verlaten omdat het iets heeft. Ja wat weet ik ook niet, maar het heeft iets. Zelfs de resten van de gesloopte flats doen je de ogen nat worden van weemoed, want ooit waren het de liefdesnestjes van jonge gezinnen die al rap zorgden voor een snelle aanwas van de bevolking. Mooie en ook nog net betaalbare woningen komen er voor terug.  Maar toch, de avontuurlijkheid en de tocht bij windkracht 9 hadden wel iets, want die ouwe grauwe galerijflats waren gezellig.  Je kende je buren en kon de stereo op tien zetten zonder dat er een buurman meteen voor dertig cent per minuut Hermandad op je dak stuurde. Nee, niet dat ik daar last van heb, ik ben al te oud om The Beatles knalhard over Tussenwater te laten klinken, hoewel, één keertje moet toch kunnen? Tegenwoordig zit ik op de bovenverdieping van onze riante hoekwoning, een huurhuis met eigen grond ( 40 kuub van het tuincentrum ), want beneden werd het te krap met al die computers. Ik kan nu de metro zien rijden, de flat op de Binnenban in de gaten houden, en in de avond zelfs de waakvlam van de Shell bekijken, toch fijn als er nog iemand over je waakt. Nee, ik wil niet meer weg uit Hoogvliet, laat mij hier maar oud worden. Je zou natuurlijk ook in Overschie kunnen gaan wonen, of op het Noorder eiland, maar daar heb je weer andere problemen. Trouwens wat moet ik zonder al die mensen die ik hier heb leren kennen? Ik zou wel weer een zelfstandig Hoogvliet willen hebben, zonder pottenkijkers als Rotterdam om je heen, gewoon een eigen burgemeester met een onberispelijk declaratiegedrag. Het moet toch kunnen, er zijn wel kleinere steden. Maar goed, het zal wel een utopie zijn, laat ik maar gewoon doen.  In ieder geval ben ik blij dat ik weer bij u op de deurmat val, want ik was er de laatste jaren helemaal aan gewend om wekelijks weer iets nieuws uit m’n duim te zuigen. Ik ben er ook wel een beetje trots op dat ik nu in dit eerste nummer al meteen weer positief kan gaan doen over Hoogvliet, ook al mag het eigenlijk niet van Joop, maar ach….

 Jan Koopmans