Interlokkie
weg
Heeft
u alles nog? Wat een woeiwind afgelopen weekend, sjonge het leek wel of
iemand een verschrikkelijke grote deur openzette. Hoogvliet heeft een
stormbos, dat wist u al, maar nu hebben we er een stormbos met stormschade
bij! Ik zat zoals gebruikelijk heerlijk te tikken op mijn toetsenbordje toen
er plotseling lichtflitsen en dergelijke mijn anders zo diffuus en
nostalgisch uitgelichte peeskamertje binnen glipte. Sleutelend aan allerlei
epistels en brainwaves was ik meteen afgeleid, want van donder en bliksem
ben ik niet echt bang, maar wel voorzichtig. Toen het te erg werd hebben we
hier de zooi maar uitgeschakeld en lag ik dus lam, want zonder pc begin ik
ook al niks meer, wat een treurnis eigenlijk. Omdat je toch de zaak in de
gaten wilt houden ben ik maar knus beneden in de woonkamer gaan zitten om
geestelijke bijstand bij mijn echtgenote te zoeken en met haar naar buiten
te kijken. Donders en mirakels, wat een wind zeg! Onze rododendrons lieten
hun prachtige bloemen zomaar los en hier en daar kraakten mijn struiken en
boompjes fanatiek op hun stammetjes. Onze berkenboom stond vervaarlijk te
zwiepen en was bang dat ik de Bomenridders moest bellen om een
reddingscampagne in werking te zetten. We hadden het tuinmeubilair al
vastgesjord en de honden binnen gehaald, dus we waanden ons veilig. Terwijl
de regen in steeds grotere hoeveelheden zich een weg zocht naar onze malse
tuingrond, begon mijn vijver al weer buiten zijn oever te treden en zwommen
de vissen plotseling over onze barbecue, en dat terwijl we helemaal geen
plannen in die richting hadden. Om de situatie nog wat minder ernstig te
maken besloot ik om even naar de schuur te rennen om de pomp in te
schakelen. Na een salto-mortale met schroef achterwaarts, want het was glad,
kwam ik zwaar gehavend zonder borstrok ter plaatse en ontdekte dat ik de
sleutel niet bij me had. U begrijpt dat ik de buurt toen een groot aantal
nieuwe woorden heb geleerd. Bij mijn tweede missie, waarbij ik inmiddels het
regenwater op plaatsen voelde komen waarvan ik zeker wist dat het daar niet
hoorde, kon ik de elektrische hulptroepen inschakelen. Doornat, ik had dat
sinds mijn babytijd niet meer zo intens gevoeld, wilde ik de woonkamer weer
binnenspringen, doch mijn levensgezellin was van mening dat ik dan alles nat
zou maken, en dat terwijl we plavuizen hebben! Nadat ik me, geheel tegen
haar zin, toch naar binnen had geworsteld heb ik maar meteen alles
uitgedaan, want dat is de enige manier om weer snel op te drogen. Als je dan
zo spiernaakt in de woonkamer staat te wachten tot je eega een handdoek
pakt, is het een heel enge ervaring om te zien dat je honden heel vreemd
zitten te kijken naar een deel van je lichaam waarvan je zeker weet dat het
niets met hondenvoer te maken heeft, bloedlink kan ik wel zeggen!
Uiteindelijk ben ik weer lekker droog geworden, ook achter de oren, en
hebben we nog uren zitten genieten van voorbij waaiende takken,
vuilnisemmers, katten, wastobbes, pubers, bromfietsplaatjes,
gevangenistralies, deelgemeenteraadsleden, onderbroeken, droogmolens en
zelfs een paardenhoofdstel! Wel jammer dat dit noodweer veel overlast heeft
veroorzaakt voor mensen die buiten moesten werken zoals politiemensen, die
regelmatig moesten ingrijpen bij calamiteiten vanwege de water en
windoverlast, maar ach, ieder z’n vak. Er is weer heel wat op te ruimen,
dat schept weer arbeidsplaatsen, jammer dat Melkert geen storm kan
veroorzaken buiten de tweede kamer, dan was de werkeloosheid zo
voorbij en liep half Nederland op straat geld te sprokkelen. Nu zijn dat een
ferme hand vol misdeelde sloebers, die dankzij de vooruitstrevende en 6
miljard gulden kostende injectie nog steeds niet een normale baan kunnen
vinden.
Jan
Koopmans
|