De Columnist

Jan Koopmans


Klik hier voor al Jan's oneliners
Jan's stukkie
Week 34
Klik hier voor eerdere columns

Interlokkie weg


Heeft u alles nog? Wat een woeiwind afgelopen weekend, sjonge het leek wel of iemand een verschrikkelijke grote deur openzette. Hoogvliet heeft een stormbos, dat wist u al, maar nu hebben we er een stormbos met stormschade bij! Ik zat zoals gebruikelijk heerlijk te tikken op mijn toetsenbordje toen er plotseling lichtflitsen en dergelijke mijn anders zo diffuus en nostalgisch uitgelichte peeskamertje binnen glipte. Sleutelend aan allerlei epistels en brainwaves was ik meteen afgeleid, want van donder en bliksem ben ik niet echt bang, maar wel voorzichtig. Toen het te erg werd hebben we hier de zooi maar uitgeschakeld en lag ik dus lam, want zonder pc begin ik ook al niks meer, wat een treurnis eigenlijk. Omdat je toch de zaak in de gaten wilt houden ben ik maar knus beneden in de woonkamer gaan zitten om geestelijke bijstand bij mijn echtgenote te zoeken en met haar naar buiten te kijken. Donders en mirakels, wat een wind zeg! Onze rododendrons lieten hun prachtige bloemen zomaar los en hier en daar kraakten mijn struiken en boompjes fanatiek op hun stammetjes. Onze berkenboom stond vervaarlijk te zwiepen en was bang dat ik de Bomenridders moest bellen om een reddingscampagne in werking te zetten. We hadden het tuinmeubilair al vastgesjord en de honden binnen gehaald, dus we waanden ons veilig. Terwijl de regen in steeds grotere hoeveelheden zich een weg zocht naar onze malse tuingrond, begon mijn vijver al weer buiten zijn oever te treden en zwommen de vissen plotseling over onze barbecue, en dat terwijl we helemaal geen plannen in die richting hadden. Om de situatie nog wat minder ernstig te maken besloot ik om even naar de schuur te rennen om de pomp in te schakelen. Na een salto-mortale met schroef achterwaarts, want het was glad, kwam ik zwaar gehavend zonder borstrok ter plaatse en ontdekte dat ik de sleutel niet bij me had. U begrijpt dat ik de buurt toen een groot aantal nieuwe woorden heb geleerd. Bij mijn tweede missie, waarbij ik inmiddels het regenwater op plaatsen voelde komen waarvan ik zeker wist dat het daar niet hoorde, kon ik de elektrische hulptroepen inschakelen. Doornat, ik had dat sinds mijn babytijd niet meer zo intens gevoeld, wilde ik de woonkamer weer binnenspringen, doch mijn levensgezellin was van mening dat ik dan alles nat zou maken, en dat terwijl we plavuizen hebben! Nadat ik me, geheel tegen haar zin, toch naar binnen had geworsteld heb ik maar meteen alles uitgedaan, want dat is de enige manier om weer snel op te drogen. Als je dan zo spiernaakt in de woonkamer staat te wachten tot je eega een handdoek pakt, is het een heel enge ervaring om te zien dat je honden heel vreemd zitten te kijken naar een deel van je lichaam waarvan je zeker weet dat het niets met hondenvoer te maken heeft, bloedlink kan ik wel zeggen! Uiteindelijk ben ik weer lekker droog geworden, ook achter de oren, en hebben we nog uren zitten genieten van voorbij waaiende takken, vuilnisemmers, katten, wastobbes, pubers, bromfietsplaatjes, gevangenistralies, deelgemeenteraadsleden, onderbroeken, droogmolens en zelfs een paardenhoofdstel! Wel jammer dat dit noodweer veel overlast heeft veroorzaakt voor mensen die buiten moesten werken zoals politiemensen, die regelmatig moesten ingrijpen bij calamiteiten vanwege de water en windoverlast, maar ach, ieder z’n vak. Er is weer heel wat op te ruimen, dat schept weer arbeidsplaatsen, jammer dat Melkert geen storm kan veroorzaken buiten de tweede kamer, dan was de werkeloosheid zo voorbij en liep half Nederland op straat geld te sprokkelen. Nu zijn dat een ferme hand vol misdeelde sloebers, die dankzij de vooruitstrevende en 6 miljard gulden kostende injectie nog steeds niet een normale baan kunnen vinden. 

Jan Koopmans


TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org