Wezenloos en misselijk

Wekelijks dit epistel, wekelijks verzinnen wat je zal schrijven, wekelijks lukt het wonderwel ook weer, dat is al jaren zo en ik hoop dat het ook jaren zo door zal gaan. Toch had ik deze week voor het eerst een aarzeling, kan ik het wel, of moet ik een weekje overslaan. Ik was misselijk, ik voelde me niet lekker, iets maakte me bang, ongerust en ik voelde een dreiging die ik onwerkelijk vond. Het was vorige week dinsdag dat het begon, de dag dat Amerika aangevallen werd door wapens waar men niet aan had gedacht. Ik zat net teletekst te zappen, dat doe ik tientallen malen per dag, maar deze keer vielen de grote letters waarmee de ramp werd aangekondigd mij als een gruwel op het netvlies. Ik was even versuft bij het zien van de beelden, we spraken niet, we keken gapend naar de beelden en het leek meer op sciencefiction dan op een realistisch nieuwsbulletin. We moesten ondanks deze ramp toch wat dingen kopen en dus moest achter het stuur. Me bewust van een wereldramp liep ik in het winkelcentrum wezenloos te zoeken naar de winkel waar ik nota bene regelmatig kom, ik liep hem voorbij. Gelukkig, maar wat heet geluk, kwam ik met het juiste weer thuis, want echt handelingsbekwaam was ik eigenlijk niet meer. Ik had niet verwacht dat ik zo ontzettend van mijn stuk zou raken van dit soort dingen. Ik heb, net als alle mensen van mijn leeftijd best vreemde en rampzalige dingen meegemaakt in het leven, maar wat blijft er over van al die dingen? Was een week geleden Enschede of de Bijlmerramp nog de grootste wonde in je geheugen, nu is dat overtroffen door een veel grotere gebeurtenis die ik ongetwijfeld nooit meer zal vergeten. Ik wil het niet hebben over daders en redenen, niet over voorkomen of over fouten in denken en doen, dat is irrelevant in een situatie waarbij mensen omkomen die zonder schuldig te zijn gestraft worden voor dingen die ze niet hebben gedaan. Stelt u zich eens voor, uw geliefde gaat naar zijn of haar werk en u krijgt de boodschap dat slechts verpulverde resten zijn gevonden van uw naaste, als ze al worden gevonden. Mannen, vrouwen en kinderen, ze stierven zonder doel, ze lieten niet het leven om tol te betalen, ze streden niet voor een mogendheid of vaderland, ze deden hun werk, ze dronken een drankje, ze leefden hun leven. Natuurlijk heb ik ook de vliegtuigen de torens binnen zien vliegen, natuurlijk heb ik gekeken naar de instortende gebouwen en natuurlijk zag ik hoe hopeloze en radeloze mensen uit de gebouwen sprongen, wetende dat dat hun laatste daad zou zijn. Ik dacht aan de mensen die secondenlang in hun vliegtuig hebben gezien hoe ze afstormden op de torens, dat moeten seconden zijn geweest die voor een mens niet te dragen zijn. Maar eigenlijk denk ik aan iedereen die bij deze aanslag het leven verloor, maar ook aan de gevolgen voor de wereldvrede. Ik volg altijd het nieuws, ik ben redelijk op de hoogte van de wereldproblematiek, dat is op zich best handig, want je weet tenminste wat. Maar juist door die kennis heb je ook angst en vrees voor bepaalde dingen opgebouwd, je kunt vaak zien wat er zich kan ontwikkelen in bepaalde situaties. Natuurlijk blijf ik hopen op verbeteringen, nee hopen dat er nog mensen worden gevonden in de enorme puinhopen heb ik niet, dat zou onzin zijn. De enige hoop die ik nog heb is dat mensen van dit soort dingen leren, leren om haat niet met wraak te vergeleden, hoop dat men beseft dat door een oorlog geen overwinnaar zal ontstaan, want dat is lulkoek! Natuurlijk is het ook erg als soldaten sneuvelen, als mensen omkomen van de honger, als mensen door een overstroming of een aardverschuiving omkomen, maar omkomen door opzet is waanzin! Maar ja, als redacteur en columnist kun je niet meer dan treuren, mooie woorden verzinnen, ik meen ze stuk voor stuk, ik speel geen komedie, ik probeer niet om interessant te doen, ik hoop slechts dat u net als ik begrijpt dat het tijd wordt de wereld een andere wending te geven. Een wending die ons gedachtegoed positief beïnvloed, niet meer negatief denken, elkaar accepteren en tolereren. We zouden de handen ineen moeten slaan onder het motto , geef vrede een kans’. Dit soort dingen hebben me bezig gehouden de afgelopen week, een week waarbij ik bijna vergat mijn taken te vervullen, mijn dagelijkse draad op te pakken, een week die mijn leven een behoorlijke dreun hebben gegeven, een dreun die mij harder trof dan alle vervelende dingen die ik in het leven heb gehad bij elkaar. Hoe onwerkelijk en eigenlijk wreed de wereld is bleek vorige week dinsdag wel, want terwijl de tweede toren instortte klonk buiten de bel van de ijscoman die kort daarna werd omringt door kinderen met een gulden om een lekker ijsje te kopen, wat een tegenstelling! 

Jan Koopmans