Nee u hoeft niet weg te lopen of de pagina snel om te slaan, het gaat niet over het oudste beroep ter wereld, of misschien toch ook wel.
Het kantoortje waar ik vrijwel dag en nacht met toetsenborden bezig ben noem ik vaak peeskamertje, niet dat hier ook maar iets gebeurt dat met pezen te maken heeft hoor, daar hebben we hier toch geen tijd voor, maar vanwege de zwoegende en zwetende handelingen die ik hier vaak uitoefen. Midden tussen een paar computers, het zachte zoemen van de koelventilatoren geloof je wel op den duur, zit ik de meest vreemde ‘pennenvruchten’ te creëren. Voorzien van telefoon, fax en e-mail voel ik me het episch centrum van de wereld.
Ik ben een ‘deadlinewriter’ dus ik werk het liefst als deze lijn in zicht komt, een afwijking die ik vast ergens heb opgelopen in mijn jeugd, zal het eens aan een psycholoog vragen. Ik plan alles best redelijk, al is mijn eega van mening dat ik er een zooi van maak, maar ja. Grote stapels informatie liggen links en rechts van me kris kras opgeslagen en alleen ik weet er weg mee. Het is dan ook een gruwel als ik mijn levenspartner met een stofzuiger en stofdoek zie aankomen, ik krijg dan ritmestoornissen en mijn oorlellen gaan trillen. De opruimende klasse in het mensdom ziet vaak niet het verschil tussen efficiëntie en opgeruimd. Als alles lekker slordig is neer gedrapeerd op mijn bureau dan kan ik alles zo pakken, ook al dondert er dan vaak een stapel om. Wanneer er hier keurig is opgeruimd dan staat alles mooi op een rij, ligt er nergens meer een memo of faxje en zelfs de balpennen zijn uit beeld, een prachtig kantoortje dus. Alleen ik hanteer graag het gezegde: ‘waar gewerkt wordt vallen spaanders’, en dat druist dus regelrecht in tegen de wensen van mijn ‘opkuiser’. Ook handig is die telefoon, die gaat meestal op momenten dat je het even niet kan gebruiken. Ben je net bezig met een omvangrijk artikel over de zin van het leven, krijg je je schoonmoeder aan de lijn en heb je meteen geen zin meer!
En dan al die andere dingen die er tussendoor komen, van onverwachte visite tot huilende kleinkinderen die een snoepie willen. Trouwens wist u dat je een markeerstift ook kunt gebruiken om je bureau van graffiti te voorzien? Nou onze kleintjes wel hoor. Sinds het drama in de VS hebben we hier ook een tv staan, dan kan ik makkelijker de berichten volgen en op de hoogte blijven, want dat drama staat me nog goed voor ogen en ik wil de ontwikkelingen op de voet volgen.

Maar wie had gedacht dat het ding ook voor het bekijken van soaps gebruikt zou gaan worden? Terwijl ik mijn best zit te doen om over veiligheid en vrede te schrijven staat Arnie met Steven te knokken in Dynastie of was het nou Dallas? Nee het is niet best met die series, ik dacht dat het na Falcon Crest wel was afgelopen. In deze omstandigheden zit ik dus te klooien met letters en toetsen, die steeds meer gaan kleven omdat ik hier ook koffie en limonade drink en wel eens knoei. Er is veel veranderd in de schrijverij je hebt geen ganzenveer meer, zelfs de pen gebruik je alleen nog maar voor notities in ‘het veld’, tenminste als je de memorecorder niet bij je hebt, want dan kan ook de pen in de tas blijven. Schrijven is naar mijn gevoel toch wel het oudste beroep te noemen, want toen Adam en Eva samen een appeltje te schillen hadden met een slang, is dat toch door iemand opgeschreven, en ik weet vrij zeker dat er toen nog geen mensen waren die een peeskamertje hadden, sterker nog er was geen eens een roze buurt! Maar goed, over die geschiedenis niets dan goeds, want zo ben ik opgevoed.

Feit blijft dat je door allerlei ontwikkelingen en vindingen steeds meer mogelijkheden krijgt om te communiceren met de rest van de wereld, alleen zo jammer dat ik daardoor tijdens het schrijven van mijn epistels zo vaak lastig wordt gevallen door mensen die weten waar ik zit. Soms verlang ik naar een kerker met een vel perkament en ganzenveer.