In deze bewogen tijden kun je natuurlijk eeuwig blijven doorgaan met het roepen van ach en wee. Want eerlijk is eerlijk het is niet allemaal leuk wat je om je heen hoort en ziet. Je voelt je minder vrij, je kijkt angstig omhoog als je een vliegtuig hoort en je durft het nieuws haast niet meer te volgen. Ik ben zelf van ‘na de oorlog’, ik ben geboren tussen de puinhopen ten gevolge van een bezoek van een onzer buurlanden. En ik heb door de verhalen van mensen die die verschrikking wel hebben meegemaakt een heel belangrijk ding geleerd: Positief blijven denken! Er zijn verschrikkelijk veel verhalen van overlevenden in omloop over de humor die de mensen op de been hield. Dat moest ook wel want als je alleen maar in zorg en spanning had moeten leven dan redde je het volgens mij niet. Natuurlijk is het moeilijk om altijd vrolijk te zijn, maar is altijd treuren en in spanning zitten niet veel belastender voor je lichaam en geest? In de tweede wereldoorlog waren er veel vrolijke liedjes om de mensen uit hun treurnis te halen, dat heeft menigeen op de been gehouden. Termen als ‘Sterker door strijd’ , ‘Worstel en kom boven’ en vooral het bij ouderen bekende OZO, Oranje Zal Overwinnen, waren steunpilaren voor de vrede en veiligheid. Ook in deze barre tijden hebben we een positieve instelling nodig. Gelukkig zijn er ook veel positieve initiatieven om ons heen zichtbaar, want deze misère heeft ook de mensen aan het denken gezet.
Overdrijven moeten we ook niet doen, het zal nooit meer het zelfde worden in de wereld, daar ben ik van overtuigd, maar moet dat perse slechter zijn? Hoewel ik altijd respect heb voor oude dingen en ook zeker voor ons koningshuis, wat een overeenkomst eigenlijk, wil ik de uitlating OZO toch ook graag een tweede leven geven. Want ik denk dat Optimisme Zal Overwinnen op dit moment wel een passende term is. En om een voorbeeld te geven hoe je humor en ellende samen kan laten gaan wil ik het volgende verslag doen van een gebeuren deze week dat me tot op heden kreupel heeft gemaakt. Vorige week dinsdag werd ik wakker van het geluid van een helikopter, nou zeg maar rustig van meerdere van die wentelwieken. Ik ben geen ochtendmens en was laat naar bed gegaan de avond er voor, dus het duurde even eer ik besefte dat er iets niet klopte. Terwijl ik been voor been uit de stede kroop en mijn wrakke lichaam oprichtte, vertelde mijn half slapende eega dat er een militaire heli boven Hoogvliet rondcirkelde. Bij het raam gekomen ontwaarde ik echter een politie helikopter en deelde haar mede dat ze gek was en dat het een gewone wentelwiek betrof zoals wel vaker boven ons hoofd vliegen. Maar ineens zag ik toch ook die grote militaire heli en schrok daar best wel van. Met de zandman nog in de ogen repte ik me naar de nieuwsvoorzieningen en daar zag ik dat er bommeldingen waren bij de tunnels. Als journalist en weet ik veel wat ik nog meer ben, greep ik de camera, rende naar boven en toen sloeg het noodlot toe! Een uitstekende punt van het ‘matras der echtelijke stee’ werd me noodlottig. Ik voelde hoe de benen onder mijn lijf werden tegengehouden terwijl de rest van mijn lichaam nog bezig was zich voorwaarts te begeven. Er volgde een geheel nieuwe turndiscipline waarbij ik op de Olympische Spelen waarschijnlijk wereldkampioen zou zijn geworden. Een salto voorwaarts, gevolgd door een draai om de as en een pirouette met schroef in aansluiting op mijn poging de camera te redden van een wisse dood, was het gevolg van dit slordigheidje. De camera bleef helemaal heel, ik niet! Mijn beide knieën waren onzacht op de harde vloer terecht gekomen en al meteen voelde ik dat dit niet goed zat. Even bleef ik verdwaast liggen, zou ik nog wel overeind kunnen komen? Dat ging nog net, maar de rest van de week heb ik de spot en vernedering van mijn huisgenoten moeten aanhoren, want volgens hen word ik oud en val daarom zo vaak. Toch ga ik gewoon door met alles, kreupel of niet, ik kom er heus wel weer overheen. Natuurlijk zal het wel even duren voordat ik weer de marathon loop, maar ik blijf optimistisch, OZO! 

Jan Koopmans