Vrede
een kans geven
Wekelijks
een stukkie schrijven, ach je draait je hand er niet meer voor om, een A-
viertje meer of minder maakt ook niet uit. Toch wil het wel eens niet gaan
zoals je wilt, want soms zijn er factoren die je van je apropos brengen.
Terwijl ik vol goede moed er helemaal voor ging zitten begonnen in
Afghanistan de aanvallen van de VS. De tv achter me leidde me behoorlijk af
en al is het dan ver weg, je voelt je toch betrokken. Of ik het mee eens ben
of niet doet er niet echt toe, mij vragen ze toch nooit wat. Zelf ben ik
meer een voorstander van praten of schrijven, ik hou niet van bommen en
granaten en dus vind ik het erg triest dat er nog meer geweld moet worden
gebruikt. Geweld met geweld bestrijden, ik weet het zo net nog niet, is dat
de methode? Maar goed, ik ben niet de juiste persoon en zit ook niet op de
juiste plaats om me uit te laten over deze wereldproblematiek. Maar het
houdt je wel bezig en dus heeft dat effect op mijn wekelijkse stukkie.
Verdraagzaamheid is vaak zover te zoeken als we onze mening of die van een
ander horen en proberen te begrijpen. Dat ‘proberen te begrijpen’ is
eigenlijk al het begin van veel problemen, want er wordt te weinig moeite
gedaan om elkaar te begrijpen. Ik loop nu meer dan een halve eeuw mee op
deze woelige aarde, ik zei het al eerder, steeds weer waren er conflicten.
Toch als je het echt afweegt dan komen oorlogen altijd door onenigheden
tussen betrekkelijk kleinere groeperingen. Ik bedoel daarmee dat vaak de
bevolking van landen, die elkaar de oorlog verklaren, er geen inbreng in
hebben gehad, het waren de regeringen. Helaas zit democratie zo in elkaar
dat we niets te vertellen hebben over ons eigen land, tegenstrijdig? Maar
dat er wat moest gebeuren was wel duidelijk natuurlijk, maar ja nogmaals;
woorden kunnen soms ook helpen. Ik moet bij dit soort dingen altijd denken
aan de Flower Powertijd, toen had je liedjes waarvan de teksten al opriepen
tot bezinning. Ik zal er een paar in het Nederlands vertalen: ‘Al wat je
nodig hebt is liefde’, ‘Geef vrede een kans’, ‘Wat de wereld nu
nodig heeft is liefde, zoete liefde’. Nog afgezien van de protestnummers
van binnen en buitenlandse artiesten, die ook allen opriepen tot vrede,
kunnen we stellen dat de roep om vrede toen heel groot was. Vooral ‘Give
Peace a change’ van de Beatles kunnen we in onze zak steken. Want geven we
de vrede eigenlijk wel een kans? Ook in het klein blijken we lang niet
allemaal uit te zijn op een harmonieus bestaan. Soms ontstaan burenruzies
door onbenulligheden, maar vooral door onverdraagzaamheid. Mensen zijn vaak
niet in staat van elkaar fouten te accepteren, niet in het verkeer, maar ook
niet in winkels, disco’s of waar dan ook. We leven in ons land, in
vergelijking met anderen in crepeergebieden, bijzonder riant, dat mogen we
best waarderen en koesteren. Is het dan zoveel moeite om fouten van elkaar
te accepteren? Wat maakt het nou uit om eens op de tenen getrapt te worden,
wat maakt het uit om eens op de koffie te gaan bij die ‘vreemdeling’ die
zo anders is? Elkaar tolereren en proberen te begrijpen is het codewoord
voor vrede en echte democratie. En daar kunnen we maar beter meteen mee aan
de slag gaan, want met een oorlog maak je geen vrienden, met liefde
wel!
Jan
Koopmans
|