De Columnist

Jan Koopmans


Klik hier voor al Jan's oneliners
Jan's stukkie
Week 41
Klik hier voor eerdere columns

Vrede een kans geven


Wekelijks een stukkie schrijven, ach je draait je hand er niet meer voor om, een A- viertje meer of minder maakt ook niet uit. Toch wil het wel eens niet gaan zoals je wilt, want soms zijn er factoren die je van je apropos brengen. Terwijl ik vol goede moed er helemaal voor ging zitten begonnen in Afghanistan de aanvallen van de VS. De tv achter me leidde me behoorlijk af en al is het dan ver weg, je voelt je toch betrokken. Of ik het mee eens ben of niet doet er niet echt toe, mij vragen ze toch nooit wat. Zelf ben ik meer een voorstander van praten of schrijven, ik hou niet van bommen en granaten en dus vind ik het erg triest dat er nog meer geweld moet worden gebruikt. Geweld met geweld bestrijden, ik weet het zo net nog niet, is dat de methode? Maar goed, ik ben niet de juiste persoon en zit ook niet op de juiste plaats om me uit te laten over deze wereldproblematiek. Maar het houdt je wel bezig en dus heeft dat effect op mijn wekelijkse stukkie. Verdraagzaamheid is vaak zover te zoeken als we onze mening of die van een ander horen en proberen te begrijpen. Dat ‘proberen te begrijpen’ is eigenlijk al het begin van veel problemen, want er wordt te weinig moeite gedaan om elkaar te begrijpen. Ik loop nu meer dan een halve eeuw mee op deze woelige aarde, ik zei het al eerder, steeds weer waren er conflicten. Toch als je het echt afweegt dan komen oorlogen altijd door onenigheden tussen betrekkelijk kleinere groeperingen. Ik bedoel daarmee dat vaak de bevolking van landen, die elkaar de oorlog verklaren, er geen inbreng in hebben gehad, het waren de regeringen. Helaas zit democratie zo in elkaar dat we niets te vertellen hebben over ons eigen land, tegenstrijdig? Maar dat er wat moest gebeuren was wel duidelijk natuurlijk, maar ja nogmaals; woorden kunnen soms ook helpen. Ik moet bij dit soort dingen altijd denken aan de Flower Powertijd, toen had je liedjes waarvan de teksten al opriepen tot bezinning. Ik zal er een paar in het Nederlands vertalen: ‘Al wat je nodig hebt is liefde’, ‘Geef vrede een kans’, ‘Wat de wereld nu nodig heeft is liefde, zoete liefde’. Nog afgezien van de protestnummers van binnen en buitenlandse artiesten, die ook allen opriepen tot vrede, kunnen we stellen dat de roep om vrede toen heel groot was. Vooral ‘Give Peace a change’ van de Beatles kunnen we in onze zak steken. Want geven we de vrede eigenlijk wel een kans? Ook in het klein blijken we lang niet allemaal uit te zijn op een harmonieus bestaan. Soms ontstaan burenruzies door onbenulligheden, maar vooral door onverdraagzaamheid. Mensen zijn vaak niet in staat van elkaar fouten te accepteren, niet in het verkeer, maar ook niet in winkels, disco’s of waar dan ook. We leven in ons land, in vergelijking met anderen in crepeergebieden, bijzonder riant, dat mogen we best waarderen en koesteren. Is het dan zoveel moeite om fouten van elkaar te accepteren? Wat maakt het nou uit om eens op de tenen getrapt te worden, wat maakt het uit om eens op de koffie te gaan bij die ‘vreemdeling’ die zo anders is? Elkaar tolereren en proberen te begrijpen is het codewoord voor vrede en echte democratie. En daar kunnen we maar beter meteen mee aan de slag gaan, want met een oorlog maak je geen vrienden, met liefde wel! 

Jan Koopmans


TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org