De Columnist

Jan Koopmans


Klik hier voor al Jan's oneliners
Jan's stukkie
Week 47
Klik hier voor eerdere columns

Trieste ogen

Ik heb afgelopen week een goed gesprek gehad met een Schotse hooglander in het Ruigeplaatbos. Na het bijwonen van een receptie, daar is er in Hoogvliet bijna elke week wel een van te vinden, had ik een half uurtje tijd voor mezelf en wilde even uitwaaien in ons eigen natuurgebied. Ik baggerde door de blubber, want in het kader van ‘de natuur moet je aan de natuur geven’ had men de begaanbaarheid maar meteen weggenomen door de paden op te rollen en als verkeersheuvels in de stad weer neer te kwakken. Toen ik met mijn slippers, want schoenen hou ik niet van, bij de bruine koetjes uit schotland kwam, keken deze me zielig en mistroostig aan, ze hadden het met mij of henzelf erg te doen. Eerst wist ik niet wat ik moest zeggen, ik praat uiteindelijk ook niet elke dag met zo’n ding. Maar ik begon eerst maar eens over de kop van de grootste te aaien, en meteen was het ijs gebroken. Ik vroeg aan Cornelis, ik noem ‘het’ maar even zo, want ik weet niks beters te verzinnen, hoe het ging na al die weken tussen al die latjes. Het dier hief zijn kop op en keek me recht in de ogen, ik werd er nerveus van want het was jaren geleden dat ik zo’n intiem oogcontact had gehad. Toch begreep ik in een oogopslag dat het dier het niet naar de zin had. Een Schotse koe hoort in Schotland, niet in een brakwatergetijdengebied (vier maal woordwaarde) ergens in Hoogvliet! Maar ja, natuurliefhebbers hadden nu eenmaal besloten dat dit het beste was voor het Ruigeplaatbos, dus wat heb je dan nog in te brengen. Ik heb de koei doorgestuurd naar het RIAGG, niet dat dat hem verder zal helpen, want dat gebeurd in de regel niet echt, maar je moet toch wat.
Ik heb heel kunstzinnige foto’s gemaakt van het beeld dat daar op de grazige weide vol met gaten staat te staan. Dat beeld, het Oneindige huis genaamd is in het echt veel mooier dan in het kunst boekje. Goed er zitten wat gaten in en ik mis het dak een beetje, maar verder vind ik het een groots kunstwerk, al is het dan wel niet van Carder! Maar door de gaten kun je een paar koebruine ogen druipend van ellende de jouwe zien aanstaren, dat heeft iets van een confrontatie tussen kunst en kitsch, want wat is er nu echt, het beeld of de ontheemde koe? Dat samensmelten van een stormbos, dat vrij zijn gang mag gaan, en het weghalen van de begaanbare paden staan wel in schril contrast met het mogen blijven van dat beeld.  Want hoort zo’n bronzen kolos eigenlijk wel in de natuur? En hoe moet het nou straks als alle beelden in het lichtplan worden opgenomen? Gaat Jacqueline Cornelissen, de verantwoorde portefeuillehouder, dan met een haspel de zaak aansluiten en ‘s morgens weer oprollen, want het moet natuurlijk wel natuurlijk blijven, ja toch? Ik heb echt niks tegen dat beeld, ook niet tegen die koeien, en al zeker niks tegen een lichtplan, maar waarom wel een beeld en een onnatuurlijk hek en geen fatsoenlijk wandelpad voor de liefhebbers zoals ik, die na het vele klinken op de zoveelste opening toe is aan echte rust. Ik wil kunnen genieten van een goed gesprek, met mijn vriend de Schotse Cornelis hooglander.

Jan Koopmans


TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org