Betrekkelijk
Alweer een heel jaar
voorbij, tenminste voor wat betreft deze krant. Wat gaat dat snel he?
Enerzijds had ik er zin in om juist voor deze week iets bijzonders te
schrijven op dit plekkie, maar anderzijds ben ik ook aangeslagen door de
recente gebeurtenissen op politiek maar ook vooral menselijk vlak. Ik ga er
niet weer uitgebreid op in, dat is niet erg passend lijkt me, maar wel wil
ik toch nog wel wat kwijt. Ik hoop van harte dat mensen elkaar niet gaan
beoordelen op wat hun politieke voorkeur is, want dan glijden we af naar
‘rellenland’ waar men meningen afdwingt in plaats van ze te respecteren
van elkaar. Ik ben er altijd trots op geweest ook Nederlander te zijn, net
als al die anderen, ongeacht hun oorspronkelijke afkomst. Want uiteindelijk
komen we allemaal ergens anders vandaan, zeker Hoogvlieters, want een paar
duizend jaar geleden was het hier nog slechts een modderpoel. In Nederland
kan en mag veel, misschien soms iets te veel, maar ook soms mogelijk weer
wat te weinig, daar is het typisch Nederland voor.
Maar bovenal zijn we een apart volkje met soms uitgesproken meningen, dat
maakt het mooi en zoals nu bleek ook wel eens moeilijk. De een zegt wat en
de ander antwoord, zo gaat dat en dat moet natuurlijk ook kunnen en zo
blijven. Op het moment dat ik dit schrijf, in dit geval zondagnacht, weet ik
nog totaal niet hoe het gaat met de verkiezingen, maar laten we hopen dat we
allemaal een stem hebben gegeven aan degene die we politiek het beste in
staat achten ons te vertegenwoordigen. De enge tijd waarin men heel vroeger
leefde en waarbij men voor de buren geheim hield op welke partij men stemde
behoord tot het verleden, laten we dat zo houden!
Wat er is gebeurt mag nimmer weer gebeuren, laten we daar nou eens met z’n
allen voor warm lopen en ons niet laten meeslepen door haat jegens elkaar,
want op haat bouw je niks, maar met liefde kom je torenhoog.
Even terug naar de krant, want na een jaar kunnen we een tussenbalans maken
en dat hebben we voor onszelf ook min of meer gedaan, zie elders de
bijdragen van de medewerkers. Wat me het meest opviel, en dat is wel leuk om
te horen, is dat wij kennelijk duidelijke taal gebruiken, zonder moeilijke
woorden, dat klinkt me prachtig in de oren want ik hou er niet van om
exorbitant elitaire brainwaves op papier te zetten.
En dat bedoel ik dus, als je intelligentie, de mijne is volgens de Mensa
test 137, moet worden gemeten
aan de hand van je woordenschat, dan is mijn hond wel erg dom, want die kent
slechts de woorden waf en woef, en dat laatste kost hem nog moeite ook. We
hebben dus met succes een leesbare krant gebouwd, daar zijn we blij om want
schrijven is zelfs voor ons soms een uitdaging waarbij je niet altijd zeker
weet of het wel goed overkomt. Ik heb er het afgelopen jaar best zin in
gehad, het was een genot om u te voorzien van leesstof en ik raakte er aan
gewend om samen met mijn collega ‘zwoegers’ elke week door uw brievenbus
te kruipen, tenminste als de bezorger uw bus kon vinden. We hebben er nog
steeds zin in dus we gaan er lekker mee door, want zo zijn we van de straat
en doen we tenminste nog iets nuttigs voor de gemeenschap ( u moet me
vandaag maar met een korreltje zout nemen). O, ja, nog wat. Onze krant heet
Weekblad Hoogvliet, kijk maar voorop, sommigen noemen het het ‘krantje van
Jantje’, aangevuld met een ‘plaatje van Aadje’, dat mag wel
natuurlijk, maar het is niet zo hoor.
Ik weet wel dat de naam Jan lekker makkelijk is en dat ik ondertussen in
Hoogvliet al een dikke tien jaar elke keer wel ergens in een krant opduik,
maar om me nu meteen uit te maken voor krantenmagnaat gaat me wel wat te ver
hoor, ik probeer slechts de toetsenbord letters in de juiste volgorde aan te
tikken. Van harte hoop ik, en vast ook alle andere medewerkers, dat we nog
heel lang deze krant mogen vullen met onze verslagen en epistels, want we
doen het met veel plezier, zeker als we weten dat het ook u kan bekoren.
Jan
Koopmans
|