Warm
he?
Terwijl ik hier mijn
wekelijkse epistel zit te schrijven is de zon buiten bezig mij het leven
zuur te maken. Gebrek aan een airco veroorzaakt hier in mijn
‘peeskamertje’ een temperatuur die ver boven de dertig graden ligt. Maar
ja, die dingen zijn te duur voor mij, ik ben ook maar een arme sloeber.
Inmiddels is het vast al wat koeler geworden op het moment dat u dit leest,
want ja er gaat nu eenmaal wat tijd zitten tussen schrijven en in de
brievenbus vallen. Het was vorige week al steeds niet al te koel, de warmte
deed ook in Hoogvliet zijn intrede en ons ‘huisje weltevreden’ in
Tussenwater blonk uit in hittestralen. Toen ik vanuit mijn torentje, want zo
noem ik mijn werkkamertje op de bovenste verdieping, naar beneden liep kwam
ik op de tussenverdieping een openstaande deur tegen van de slaapkamer van
een van onze kids. Normaal zal het me worst zijn wat ik daar zie maar dit
keer sloeg de schrik me om het hart! Ik heb veel oorlogsfilms gezien in mijn
leven en ook ben ik regelmatig op stortterreinen van de gemeente reiniging
geweest om wat afval te lozen, maar wat ik daar zag was erger.
Ik weet dat kinderen wel eens wat laten slingeren maar dit overtrof elke
verwachting, het leek Libanon wel na een luchtaanval. Het meest
verbazingwekkende en ook eigenlijk trieste is dat je als antwoord op je
commentaar dan te horen krijgt: ‘Nou ik vind het nog wel meevallen
hoor’. Maar ik wil het er niet meer over hebben, ik zet het van me af, ik
ga in de ontkennende fase want anders loop ik straks ook te leuren bij het
RIAGG, en daar weten ze toch al niet wat ze aan moeten met al die mensen die
ze eerst gek hebben gemaakt.
Maar goed, de warmte bleef het afgelopen weekend behoorlijk aanhouden en ik
had de tijd niet om heerlijk te gaan badderen in zee of een andere sloot.
Nee, ik zat hier in mijn torentje (waar heb ik die uitdrukking meer
gehoord?) te zwoegen met een tekstverwerker om u te kunnen vertellen dat het
warm is, wat een wereld he? Nee klagen doe ik niet, want helpen doet het
toch niet. Ik was graag naar elders gegaan, heerlijk een uurtje bakken in de
auto, uitkleden, zonnen, badderen, zonnen, opdrogen en vervolgens aankleden
en weer afzien in de auto op weg terug naar huis, maar ja, het kon niet.
Toch zou het wel eens goed voor me zijn want van die tl buizen hier word ik
volgens mij nooit bruin. Zaterdagavond
hebben mijn Jootje en ik lekker in de tuin gezeten, we luisterden heerlijk,
met een glaasje prik met citroensmaak, naar het geluid van krekels. Gek dat
die krekels tegenwoordig zo vreemd klinken, het lijken wel bas-
reflexkasten, sterker nog, het zijn het! Ik weet wel dat als je in de grote
stad woont dat je dan geen recht hebt op een rustige omgeving, maar waarom
sommige mensen dat nog erger moeten maken door hun HIFI installatie uit te
proberen met open raam is me een raadsel. En niet alleen uit sommige huizen
klinken de meest wanstaltige klanken, ook uit huppelende puberale
automobieltjes komen geluiden waar de Ahoyhal niet aan kan
tippen, lang leve de oorarts!
Nu hebben wij hier nog mazzel, we hebben buren die zich op dit punt netjes
gedragen, of ze hebben niet veel ‘Watjes’ in hun muziek toko. Maar waar
maak ik me druk om, ik zet straks gewoon iets van Anja Winter op, die heeft
tenminste nog wat rustgevende nummers opgenomen waar zelfs ik van kalmeer.
En als dat echt niet meer helpt dan draai ik knoerhard iets van Guns en
Roses want dan zal iedereen het weten dat ik het warm heb!
Jan
Koopmans
|