Zoete
wraak
U weet ondertussen dat ik
honderden columns heb geschreven, maar wat u niet weet is dat het verzinnen
van een onderwerp moeilijker voor me is dan het schrijven zelf.
Maar vorige week kreeg ik een geniale inval en ik wist meteen dat ik de
column zou gaan schrijven die de wereld zou doen schokken. Gelukkig waren
een collega, ik zal haar naam niet noemen, en mijn eega bij deze creatieve
uitspatting aanwezig, dus ik hoefde volgens hen het onderwerp niet te
onthouden, dat zouden zij wel doen!
Ik schrijf de columns altijd op zondagavond, als sluitstuk van al het
redactiewerk als een welkome afwisseling, dus toen het zover was informeerde
ik via internet bij mijn collega op afstand naar het onderwerp dat ik eerder
het levenslicht had gegeven. Raadselachtige tekens verschenen er slechts op
het scherm, ze wist het niet meer! Navraag bij mijn eega bracht evenmin iets
op want ook die wist niet meer waar het over ging, lekker ben je daar mee.
Mijn vrouw dacht dat het iets met de vijver te maken had, of met de herfst
bladeren, maar wat kun je daar nou over schrijven? Mijn collega, ik hou haar
naam maar geheim, wist dat het niets met dieren te maken had dus ook onze
viervoeters kan ik beneden in de gang laten liggen.
En zo zit ik hier dus geheel op eigen kracht te verzinnen waar het over moet
gaan, het is toch treurig dat je ook altijd alles zelf moet doen? Die
bladeren, ja iets blijft me zeggen dat het daar over ging, maar verder dan
denken aan de NS met vierkante wielen onder hun treinen kom ik ook niet.
Maar goed, zo komen we er ook niet, jammer dat mensen soms zo’n slecht
geheugen kunnen hebben, het lijkt wel een parlementaire enquête.
Persoonlijk denk ik dat iedereen een beetje teveel aan de komende feestdagen
zit te denken. Want de Sint is onderweg naar Hoogvliet en als het meezit
komt daarna de kerstman ons mooie ‘durp’ opfleuren. Dat feesten is er
trouwens niet voor iedereen bij, soms zijn feestdagen een ramp voor mensen.
Kijk nou eens naar die man die vorige week dakloos werd, zou hij blij zijn
straks als wij allemaal onder de kerstboom ‘heilige nacht’ zitten te
zingen? Feest is zo relatief, voor de één een ultiem genot voor de ander
een diep triest gebeuren.
Terwijl ik me zorgen maak over iets simpels als een onderwerp lopen er
talloze mensen rond die niets hebben om naar uit te kijken, de
verschoppelingen van de samenleving. Samenleving? Je zou denken dat het
woord samenleving ook als vlag de lading dekt, maar nee hoor, we leven niet
samen maar soms naast elkaar, en elk moment kunnen wegen zich splitsen. We
dulden vaak slechts mensen om ons heen die net als wijzelf zijn, mensen die
hetzelfde denken en doen en die vooral net zo rijk zijn als wij.
Maar goed, wat kunnen wij er aan doen dat er mensen zijn die hulp behoeven?
Niks toch, laat ze maar gaan werken, ja toch? Nee dus, die mensen kunnen
niet meer werken, althans de meeste niet, die hebben alles al geprobeerd om
weer in het volle leven te stappen, maar niets werkte omdat wij liever
vergeten dat er ook armoe en ellende is. Over een maand zitten we
kerstballen op te poetsen, lekkernijen te bestellen en vooral te verzinnen
hoe smakelijk en vredig we deze ‘fijne’ dagen invulling kunnen geven, en
wat die arme drommels doen zal de meeste mensen dan worst zijn. Gek he dat
ik toch elk jaar weer met deze dingen door het hoofd speel, zelfs als het
ultieme idee voor een goede column maar niet wil komen.
Jan Koopmans
|