Dag moe….

Vijfenvijftig jaar was ik soms eenzaam maar nooit alleen. Altijd waren er de wijzende vingertjes, het soms ongenadige commentaar maar ook zo enorm vaak de lovende woorden en de trotse uitstraling. Bij alles wat ik deed stond ze achter me, soms met trots en soms met verdriet, want ik ben nu eenmaal soms wat balorig. Mijn moeder, trots op al haar kinderen en kleinkinderen, een moeder die zo graag de kloek wilde zijn en het altijd beter wist.
Ook een moeder die zelf niets bespaard is gebleven, ze heeft een heel woelig leven gehad vol met heel veel tegenslag en slechts zo nu en dan wat vreugde.
Deze moeder, mijn moeder, is vertrokken op een verre reis, een reis naar daar waar ze graag wil zijn. Haar geloof in een hogere macht hield haar immer op de been.
Nooit heb ik iemand de laatste adem zien uitblazen, niet die van mijn lang geleden gestorven vader of mijn onlangs overleden broer, maar dit keer ben ik blij dat ik mijn moeder heb kunnen bijstaan tot aan haar vertrek naar haar Heiland. Ik heb gezien hoe aan een zwaar gevecht, was dat nu tegen de dood of tegen het leven, een zacht einde kwam, deze laatste ademtocht zal me eeuwig bij blijven.
Mijn moeder vond mijn columns vaak geweldig, maar ook soms keurde ze het af wat ik had geschreven, maar ach, ik had zoveel van haar dus ook de fouten.
Maar of ze nu goed of slecht waren maakte niet uit, iedereen om haar heen moest ze lezen, want haar zoon had het geschreven! Ik schrijf dit met tranen in mijn ogen, ja ook ik ben gewoon een mens, ook ik ken emoties en verdriet, en dat heb ik.
Tussen het harde ‘alles regelen’ door kom je steeds weer tot de ontdekking dat je iets bent kwijtgeraakt waarvan je wist dat het ooit zou gebeuren, maar nooit is er een moment waarop het goed uitkomt, waren we maar onsterfelijk.
Ja ik kan soms de lolbroek uithangen, geeft ook niks maar alle dingen hebben een keerzijde, ik voel me een beetje de clown die huilt. Wij zullen haar missen, zeker mijn broers, zus,  mijn Jootje en ik, maar ook de kleinkids, de buurtjes, haar kwek tantes in dagverblijven, al haar kennissen en vrienden waarvan we er in haar boekje naast haar telefoon zo veel van hebben gevonden.
Vandaag hebben we haar begraven op een lekker rustig plekje waar ze zo naar had verlangt. Haar eeuwige strijd om alles bijeen te houden en in de familie het centrale punt te zijn heeft ze lang vol gehouden, maar uiteindelijk heeft ze deze op moeten geven omdat haar Vader in de hemel haar nodig had voor nog belangrijker dingen.
Ja, ik treur en maakte toch deze column, gewoon omdat ze het me nooit had vergeven als ik het niet had gedaan.
Moe, ik ga door, als is het zonder jou heel anders en vast moeilijker, maar met alles wat ik van je geleerd heb zal het wel gaan lukken. Rust zacht.