Tentakelding
Reeds eerde beloofde ik u
wat meer te vertellen over mijn ervaringen tijdens de feestdagen vorig jaar.
Normaal gaan we nooit ergens heen, we zitten het liefst maar lekker thuis,
warm, knus, gezellig en het kost niks extra. Maar een paar vrienden vonden
dat we maar eens bij hen een dagje moesten bivakkeren, we konden eventueel
ook blijven slapen. Nou wij naar Bergen op Zoom, tsjonge wat is dat nog een
eind zeg als je normaal nooit verder komt dan Rhoon. Jootje, mijn eega had
haar leukste kleedje aan gedaan en ik was in stemmig zwart want dat past zo
goed bij mijn sokken. Als verrassing hadden onze vrienden een avondje eten
bij een ‘Japanner’ geregeld! Nu ben ik zelf van het type ‘wat een boer
niet kent dat vret tie nie’, dus ik had al iets van o jee. Ooit hoorde ik
wel eens iets over Pearl Harbor enzo dus echt op mijn gemak voelde ik me
niet toen we gezamenlijk in kimono plaats namen om een soort van enorme
bakplaat heen. Bijna kreeg ik een spontane broekloop toen er een Japanner
binnen kwam met een soort riem om die voorzien was van messen, bijlen en
andersoortige steek en snijwapens, maar goed dat de politie er niet was.
Maar het bleek de kok te zijn die gedurende twee uur van alles in mootjes
hakte en op de bakplaat bereidde tot het eetbaar was. Gewoon een stuk vis
neerkwakken zoals Braakhekke altijd doet was er niet bij, de man had
kennelijk in het circus gewerkt want alles vloog door de lucht en de messen
zwaaiden vervaarlijk in het rond. Gelukkig kregen we na ruim twee uur een
bolletje ijs met een lepeltje en ik dacht dat dat het wel was.
Helaas was dat niet juist door mij ingeschat want het bleek dat we nog maar
net het voorgerecht op hadden gegeten. En ik had al last van een RSI arm
omdat het restaurant, mogelijk vanuit bezuinigings oogpunt, geen bestek had en je dus twee stokjes kreeg waarmee je maar
moest zien hoe je de voedselresten in je mond kreeg. Vanuit het niets dook
weer zo’n Aziaat op met dit keer een kreeft of vier. Ik griezelde want al
die tentakels en pootjes alsmede knipscharen deden me verlangen naar een
boterham met pindakaas. De beestjes werden op de hete bakplaat gedeponeerd
en alle tentakels kronkelden als een idioot. De kreeften lagen schaamteloos
met hun kontjes omhoog op het vuur zodat hen al snel het schaamrood over het
lichaam trok. De trotse kok stond ondertussen allerlei intieme dingen te
doen met de diverse openingen in het zeebanket en ik genoot meer van de
acrobatische kunsten van de kok dan van de gedachte dat ik straks dit beest
moest oppeuzelen met twee zielige bamboestokjes. Op mijn bord lagen ook nog
een paar reuzengarnalen (Gamba’s) zielig in mijn richting te kijken, want
het schijnt normaal te zijn dat het voedsel naar je kijkt terwijl je het
wilt opeten. Ondertussen waren de kreeften knalrood en doordrenkt met
allerhande geheime sapjes en stofjes. Trots schoot de kok met een zwier bij
iedereen een kreeft op het bord en kregen we van een lieftallige Aziatische
schone een soort fetisj gereedschap waarmee we de kreeft verder konden
ontleden alvorens we met onze stokjes op avontuur gingen in het inwendige
van deze ex oceaan bewoner. Nimmer heb ik zo’n strijd moeten leveren met
mijn eten, probeer het maar eens met twee stokjes, die elke keer ook nog uit
je vingers glijden, een kreeft oppeuzelen die naar je ligt te staren. Het is
gelukt, dat wel. Het was echt een hele beleving die ik nimmer had willen
missen want al met al blijkt zelfs een kreeft wel lekker te zijn, maar dat
is een pot zure haring eigenlijk ook wel. Vrienden, bedankt, het was echt
tof!
Jan
Koopmans
|