 Klik hier voor al Jan's oneliners | Week 6  |
| Klik hier voor eerdere columns |
Klik hier voor al Jan's oneliners | Week 6 |
| Klik hier voor eerdere columns |
|
Snotterend
Het is nu zondagavond, vlak voor de deadline, en ik mag de column, ‘Jans stukkie’ nooit overslaan want dan krijg ik weer mails, brieven en worden er vragen in de kamer gesteld. Dus dan toch maar even met een warme grog en een doosje vitamine het toetsenbord opgezocht en hier zit ik dus te snotteren. U begrijpt natuurlijk dat ik met zo’n kop helemaal geen zin heb om humoristisch te schrijven, want ik voel me helemaal niet lollig. Bovendien is er ook niets lolligs te schrijven, de verkiezingen zijn achter de rug, net als de herdenking van de ramp in 1953, die vreselijk moet zijn geweest voor de mensen die er door getroffen werden. De spaceshuttle die is gecrasht maakt je ook al niet vrolijk en de rampen elders in de wereld geven ook al geen aanleiding gierend van het lachen achter het toetsenbord te gaan zitten. Misschien dat de sneeuw die Hoogvliet en omstreken trof nog voor wat humor kan zorgen? Het is helaas alweer foetsie, de thermometer stond te hoog om het mooie witte tapijt lang in stand te houden. Voor onze honden was het overigens wel weer een hele beleving. De jongste, een dom ogende new Foundlander die bij ons de bijnaam ‘essie 5’ heeft, schrok zich te pletter toen hij ineens die berg witgoed voor de buitendeur zag liggen. Gelukkig hebben we er nog eentje van het zelfde soort, maar dan wat ouder en slimmer, en die stapte kordaat de sneeuw in. Ons essie 5 wilde natuurlijk niet achterblijven en begon toch eerst vreselijk te blaffen tegen de neerdalende vlokjes alvorens hij tastend zijn voorpoot in de koude sneeuw zette. Happend en vooral slikkend probeerde hij, want het vijfie is een hij, de sneeuw te bestrijden. Hij danste de sneeuw door en na een paar minuten was hij helemaal gewend en wilde zelfs niet meer naar binnen, de wezenloos. Nadelig bijverschijnsel was dat we geen brood hebben kunnen eten het afgelopen weekend. Want niemand mocht van mijn eega de tuin inlopen naar de schuur, waar onze diepvriezer staat, want dan zou de sneeuw niet meer ongerept blijven! Zelfs een foto maken was onmogelijk want ze wilde geen voetstappen zien in het witte ‘tapijt’. U merkt het al, het is niet altijd rozegeur en maneschijn bij ons. Maar de sneeuw is weer weg, althans op dit moment en dus gaan we weer over tot de orde van de dag. Ik ga straks even lekker een uurtje heerlijk onder de wol, want griep en verkoudheid genezen het best met rust, zegt de gemiddelde huisarts. Wel jammer dat ik niet echt lekker in mijn vel zit, want juist afgelopen week kreeg ik eindelijk mijn hometrainer, alvast voor mijn verjaardag a.s. zaterdag, maar met deze ademnood kan ik natuurlijk niet mijn trainingsprogramma naar behoren volgen. Maar ach, de dozen vol vitamine C en de zoute dropjes zullen me wel weer snel op de been brengen zodat ik vlug weer aan mijn sportieve bezigheden kan beginnen. Tot het zover is hou ik me even bij het tennissen, gelukkig zit dat ook op mijn pc. En zo ziet u maar, zelfs al snotterend kan men een A-viertje vol krijgen. Jan
Koopmans |
