Boompje om

We zijn deze week een beetje in diepe treurnis. Zoals u weet woon ik, samen met vrouw, kinderen en een paar kalveren van honden in de prachtige wijk Tussenwater.
U kent het gebied vast nog wel uit de tijd dat u ‘die weilanden’ gebruikte als sluiproute.
Wij hebben een enorme tuin, ja dat kan ook nog in Hoogvliet, waar diverse groene spruitsels staan, zeker in de zomer. Goed het is nu wat kaler want de winter zit ons nog steeds op die hielen, maar het blijft toch een tuin met vele leuke facetten. De eerste koolmeesjes zijn alweer polshoogte wezen nemen om alvast een huisje uit te zoeken om straks eitjes in te leggen. De keus is groot want mijn eega spaart vogelhuisjes en zodoende kunnen de gevleugelde vriendjes altijd wel iets van hun gading vinden, zonder woonbon of loting zelfs!
De vijver ligt er wat troosteloos bij, geen leven meer in te vinden omdat vorig jaar zo’n stomme vogel op hoge stelten alle vis heeft opgevreten, de eikel! Maar onze trots was toch wel de eucalyptusboom  naast de vijver. Ik zei was, want hij is niet meer. Onze heerlijk ruikende eucalyptus leverancier hebben we moeten omhalen omdat hij de natuur afgelopen najaar niet heeft overleeft. We hebben hem een aantal jaren geleden samen nog gekocht bij het plaatselijke tuincentrum, ik kan me nog herinneren dat we onze teerling koesterden als een prins. De boom groeide ondanks zijn kromming onderaan toch op tot een fiere stam die trots ten hemel rees, zonder viagra nog wel! Jarenlang was hij onze trotse boom die zeker bij verkoudheid nuttig was want de eucalyptus rook heerlijk als je zijn blaadjes in een potje kookte.
Maar ja, voordat de winter begon kreeg een gemene storm, die niet eens was aangekondigd door Ed Aldus, vat op onze inmiddels zeven meter hoge boom en liet hem in het zand bijten. Mijn eega heel verdrietig, ik eigenlijk ook wel maar ja je laat dat niet merken he? We besloten om de boom weer overeind te zetten en dat lukte wonderwel. Veel touw en palen waren er nodig, maar hij stond weer! Het zag er weer goed uit, maar dat was schijn want vorige week bleek dat hij geen teken van leven meer gaf. Na spoedoverleg tussen mijn vrouw, de kinderen en ik werd besloten de arme ziel dan toch maar neer te halen. Nee beste Bomenridders, ik heb jullie niets gevraagd, dit was een kap uit humaniteit. Trouwens het was geen kappen, we hebben hem met kluit en al ontworteld, dat is dus anders.
Nu ligt onze trots in het zijpad naast het huis. We hebben er wat stekjes afgehaald in de hoop dat we nog nazaten van het geval krijgen, maar veel hoop is er niet. 
Als het straks weer wat warmer wordt buiten dan gaan we hem in mootjes hakken want nu past hij niet in de GFT bak. 
Zo ziet u maar dat de natuur eigenlijk maar wreed is, ze laten zomaar een boom omwaaien die in de groei van zijn leven was. Maak me wel een beetje zorg over of ik nu wel of niet een vergunning had moeten aanvragen voor dit omhalen van mijn eigen boom. Je weet maar nooit in dit land, je krijgt hier een hogere bekeuring voor een verkeersovertreding dan voor een inbraak dus kan het best zijn dat ik nog een flinke prent tegemoet kan zien. Maar wat geeft het, ik stuur de rekening dan wel naar Prins Bernhard, want die is lid van het WNF en dus tegen het onnodig leed onder de bomen.