Haute cuisine 

Nu dacht u natuurlijk dat ik als geboren Overijsselaarse Hoogvlieter van het jaar wel aanhanger zal zijn van boerenkool met worst, maar mijn vrouw denkt daar heel anders over. Want ze heeft het weer! Werd ik jaren geleden al eens door mijn eega culinair verwent door een zogenaamd Montinaq dieet, nu heeft ze weer iets anders bedacht om te zorgen dat ik straks weer een lichaam heb dat gelijk staat aan dat van Rambo in zijn goede jaren.
Mijn eega  heeft ervaringen in de catering, kan ze verder ook niks aan doen, en dus moet ze zo nu en dan haar ‘fingerspitzen gevoel’ een beetje op peil houden door urenlang met pannen, potten, wokken en pollepels in de keuken rond te zwaaien. Laatst hadden we wat prominente bezoekers uit Brabant, dat is halverwege de Groene Kruisweg rechtsaf, en dus wilde ze een goeie beurt maken. Normaal krijgen we gewoon een bord met onduidelijke kost voor ons neus gekwakt maar dit keer moest het anders. Ze bleef al verdacht lang in de keuken hangen en mijn gasten en ik begonnen al aardig uithongeringverschijnselen te krijgen. Bijna hadden we de moed opgegeven en wilden we de chinees bellen toen ineens mijn ‘lief’ met een grote schaal binnen kwam lopen. We kregen allemaal een keurig bord voor den neus, normaal mogen die dingen niet eens de kast uit, en het bestek werd er netjes omheen gedrapeerd, de uitsloofster.
Maar er kwam meer, een grote schaal met salades en daaromheen allerlei garneringen, van takjes groen tot staafjes roze. Gelukkig was de hoofdmaaltijd een biefstuk van een bekende slager uit de buurt, dus het kon niet meer fout gaan. Ik kan niet anders zeggen dat het goed smaakte al had ik liever wat meer biefstuk gehad dan brokolie, taugé, peenhaar, selderij en van die kleine groene blommetjes die op bamzaai boompjes lijken.
Maar ach je hebt als man die maar net een ei kan koken nu eenmaal niks in te brengen. Het zou allemaal niet zo erg zijn als het was gebleven bij deze culinaire uitspatting van mijn Jootje, maar er kwam een vervolg op waarvan ik hoop dat het net als Montinaq  weer overgaat. Ik krijg tegenwoordig geen prakkie meer maar een hoopje gegaard groenvoer a la Ad Jansen met een garnering van het type Braakhekke. Laatst had ze zelfs de boterhammen omgeven met slablaadjes en alweer die groene bamzaaiboompjes. Vorige week kreeg ik zelfs een kip met wanten aan geserveerd. U kent dat vast wel, van die witte gekartelde ‘mofjes’ over de poten van de overleden maar ernstig gegaarde kip.
Gelukkig waren die kippen nog niet aangetast door de vogelziekte dus ik loop niet het risico dat ik straks op de schutting van mijn tuin vliegoefeningen ga zitten houden. Maar ach wat klaag ik eigenlijk? Wij hebben lekker te eten, we kunnen zelfs kiezen tussen gewoon en haute cuisine, er zijn mensen die slechts kunnen kiezen tussen niks of bijna niks. Toch weet ik het nog niet, is dat haute cuisine gedoe nou wel of niet goed voor je gezondheid? Jootje, mijn eega dus, wil graag dat ik ook visueel geniet van mijn dagelijks portie ‘gezondheid’ maar ik heb het geprobeerd, een lekkere sorbet smaakt met de ogen dicht toch echt wel lekkerder dan een spruitje met een weelde aan opmaak. Gelukkig weet mijn vrouw dat ik komkommers, tomaten en spruitjes haat als de pest, dus de kans dat ik dat als garnering aantref is nihil, maar toch kijk ik tegenwoordig argwanend om het hoekie van de keuken, want je weet maar nooit met al die mode grillen en kookprogramma’s op de tv. Ik heb niks tegen lunch tv, maar kan die Jansen nou niet eens gewoon een boterham met komijneblok kaas fabriceren?

Jan Koopmans