Feestweek 

Elke week is voor mij een soort trein waar ik inspring en dan in sneltrein vaart langs allemaal pittoreske plaatjes sjees. Vorige week begon al meteen weer met een vergadering, veel gelul en het uiteindelijke resultaat horen we over een jaar of zo wel eens. Op woensdag was het even een feesie, Nanda Buitenman jubelde en kreeg een fijne receptie aangeboden op ‘haar’ Einstein Lyceum. Natuurlijk was ik er ook want Nanda mocht ik altijd graag en ik wilde ook wel weer eens al die docenten van toen zien, jakkes wat zijn ze allemaal oud geworden zeg! Harrie de TOA, altijd al een beetje bijzonder mens geweest met zijn eeuwige nooit brandende pijp, kon het niet laten om zelfs tijdens de receptie proefjes met waxinelichtjes te doen, geheel buiten het protocol om. Iedereen was nog zo’n beetje het zelfde, wat ouder en grijzer maar verder nog gewoon de zelfde docenten die jaar in en jaar uit hetzelfde staan te verkondigen aan steeds weer andere leerlingen die vol ontroering naar hen luisteren. Er waren naast een glunderende Nanda, die nu ook nog de Erasmusspeld mag dragen, talrijke lekkere hapjes en drankjes, het kon niet op, alleen niet voor mij want ik heb mijn vrouw plechtig beloofd slechts nog haar creaties tot me te nemen, dit vanwege mijn steeds maar verder ontwikkelende buik(je).
Ja en toen kwam de donderdag, ik had het die dag niet, ik was chagrijnig, niet geïnspireerd en ook al niet vrolijk, dus dat werd afzien voor mij en m’n omgeving.
Maar de vrijdag maakte het weer allemaal goed, we gingen ‘benefieten’ in de Kuip.
De Hoogvlietse Steppers hadden een feestje daar en ik was uitgenodigd, als Hoogvlieter van het jaar en omdat ik hier en daar een handje had geholpen. Gelukkig voor de organisatoren was ik daar zeker niet de enige, het stikte er van de mensen en dat was dus heel goed voor de zieke kinderen en hun wensen. Ja ik zie het, dat laatste rijmde, maar dat is geen toeval, ik heb soms ook wel eens ‘dichterlijke’ inspiraties hoor!
Maar even terug naar die zieke kinderen, want daar was het uiteindelijk allemaal voor.
Kinderen die ongeneeslijk ziek zijn en die door de Doe Een Wens stichting de kans krijgen hun misschien wel laatste wens te laten vervullen. Ik was echt geroerd toen ik zag dat zoveel mensen zich hebben ingezet om deze zielen te helpen. Ik wil dan ook graag nog even vanaf deze plaats allen, en dit keer noem ik hierbij geen namen, enorm bedanken voor hun inzet, bijdragen en vooral positieve wil om anderen te helpen.
Naast de feestvreugde in de Kuip was het ook heerlijk om tussen de muziek door eens een praatje te maken met anderen. Hoewel een stevig gesprek vrijwel onmogelijk was tijdens de muzikale uitspattingen van al die topartiesten. En wat voel je je ineens oud als je René and his Aligators of de Maskers plotseling met die ouwe koppen op het podium ziet staan, die zijn potdorie net zo oud als ik! Gelukkig was ik niet de enige bejaarde daar. Onze oude deelraadsvoorzitter Hans Elemans was er ook met zijn Toos, net als zijn opvolger Kees van Pelt trouwens, maar die is weer een stuk jonger. Het was echt te gek, en geloof me ondanks mijn ‘zeer hoge’ leeftijd vond ik toch heel wat frisse aanstormende zangeresjes leuker dan Lee Towers, die uiteindelijk ook tot het bejaardenkoor zal moeten toetreden te zijner tijd. Ja en toen kwam uiteindelijk ook de zaterdag in beeld, een dag vol geregel want mijn eega en ik wilden naar een sociëteit waar we weer eens onszelf konden zijn. Nee daar schrijf ik verder niks over want soms zijn er dingen die anderen niet begrijpen en dus praat je daar maar niet over. Maar het was enorm gezellig en het gaf me de inspiratie om  samen met de anderen deze krant weer zinvol te vullen.

Jan Koopmans